Niedopinająca się torebka, z której wszystko wypada to zmora każdej kobiety. Dlatego trend na torbę w rozmiarze maksi każda z nas pokocha, bezwarunkowo. Ja tego lata zapakuję do niej wszystko, co potrzebne mi i trójce moich dzieci. Zmieszczę się do niej nawet spontaniczne zakupy zrobione po drodze. To torba bez... dna. Serio! Torebka na lato 2020 Skórzana czy płócienna, w kształcie prostokąta czy luźnego worka, noszona na ramieniu czy przewieszona na skos. To wszystko sprawy drugorzędne, bo najważniejsza jest jej pojemność. Wzorując się na kolekcjach Jacquemusa i uwielbianej ostatnio Bottegi Venety w tym sezonie wybieramy torebkę w rozmiarze XXL. I wcale się tego dużego rozmiaru nie wstydzimy. Bo duże jest piękne. I wygodne! A właśnie wygoda jest teraz najważniejsza. Ponieważ sama torba jest duża (tzn. ciężka), szczególnie polecamy  modele z cienkiego materiału, takie, który nie obciążą dodatkowo naszych pleców.

Pamiętam, gdy usłyszałam o nim pierwszy raz. Było to 12 lat temu. Właśnie zaczynałam pracę w dziale mody pewnego kobiecego magazynie. Moja redaktor prowadząca poprosiła, żebym napisała do New York Timesa. Bardzo chciała dostać zdjęcie, które podczas paryskiego tygodnia mody zrobił jej Bill Cunningham . Szybko sprawdziłam kto to. Napisałam do nowojorskiej gazety kilkukrotnie, niestety nikt z redakcji nie odpowiedział. Ja za to odrobiłam lekcję, kim jest Bill. Dzisiaj mijają cztery lata od śmierci tego legendarnego fotografa, który dokumentował styl ludzi na ulicach Nowego Jorku i Paryża przez prawie pół wieku i chcę Wam o nim opowiedzieć. Szalony kapelusznik William John Cunningham Jr. Urodził się w Bostonie w irlandzkiej katolickiej rodzinie jako jeden z czworga rodzeństwa. W wieku 10 lat nosił sukienki, które podkradał siostrze i projektował ekstrawaganckie nakrycia głowy, w których jego mama niestety nie chciała chodzić. Zainteresowanie Billa modą nie podobało się rodzinie, a sam fotograf śmiał się, że chyba uważali, że ma nie po kolei w głowie. To, że rzucił studia na Harvardzie  (po dwóch miesiącach), nie pomogło. Uznano, że trzeba pokierować życiem chłopaka i zdecydowano, że pojedzie do Nowego Jorku i zamieszka u wuja. Bill miał się przyuczać do pracy w agencji reklamowej, ale zamiast tego uparcie robił kapelusze. W końcu wuj postawił mu ultimatum. Bill wybrał swoje kapelusze, a mieszkanko przy Wschodniej 52 Ulicy, które wynajął, służyło mu także za pracownię. Ulica to najlepszy wybieg! Pomimo sukcesów w projektowaniu kapeluszy, na przełomie lat 50. i 60. Bill zaczął dorabiać jako dziennikarz dla Women’s Wear Daily. Rzucił pracę w redakcji, gdy pokłócił się ze swoim wydawcą Johnem Fairchildem o to, który projektant jest...

Czy orientacja seksualna to kwestia polityczna? Nie! To, kogo kochamy, z kim tworzymy związek i budujemy rodzinę, jest naszą prywatną sprawą. Każdy z nas, bez względu na swój wybór powinien mieć zagwarantowane równe prawa. Koniec kropka! Płciowość człowieka nie mieści się w heteronormatywnych ramach. Miłość ma wiele twarzy i kolorów, całe spektrum tęczy! Pisaliśmy już o trendzie na kolorowe paski, a także o tęczowej kolekcji Risk Made in Warsaw . Miesiąc dumy trwa, więc napiszemy jeszcze o najnowszej niezwykłej kampanii marki Levi’s. LGBT to ludzie, nie ideologia! Levi's , który wynalazł i opatentował dżinsy, jest naturalnym liderem innowacyjności i postępu. Marka od początku stawia na równość i inkluzywność, a u jej podstaw leży idea swobodnego wyrażanie siebie. W 1992 roku Levi’s był pierwszą firmą (z rankingu Fortune 500), która zaoferowała ubezpieczenie zdrowotne dla partnerów pracowników pozostających w związkach jednopłciowych. W 2008 roku w witrynach sklepów Levi’s pojawiły się pary manekinów tej samej płci, których dłonie połączone były białą wstążką. Od 2014 roku co roku w czerwcu Levi’s wypuszcza kolekcje Pride. Jest ona nie tyle ukłonem w stronę środowisk LGBT, ile realnym wsparciem finansowym dla organizacji walczących o prawa osób nieheteronormatywnych. „Marka Levi’s od zawsze opowiada się za równością i nigdy nie boi się zabierać głosu, aby zrobić to, co dobre dla swoich pracowników, partnerów czy fanów. Z dumą wspieramy także tych, którzy stają w obronie równości i opowiadają się za postępem i powodowaniem pozytywnej zmiany w swoich społecznościach” – mówi...

Zastanawiacie się, jak to się stało, że kolejne buty z nurtu „ugly shoes” (obok przerysowanych, kolorowych sneakersów ) zrobiły tak spektakularną karierę w branży mody? Wszystko za sprawą włoskiej projektantki Miucci Prady, która wyszła w nich na wybieg, by wykonać tradycyjny ukłon w finale pokazu swojej kolekcji Miu Miu na sezon wiosna-lato 2017. Skoro wyrocznia mody uznała, że Tevy są cool, to chciał je nosić każdy. I chce do dziś. Znaczenie ma też aspekt sentymentalny — mi kojarzą się z wakacjami z czasów dzieciństwa. Krótka historia marki Teva Marka Teva ma swój początek w Wielkim Kanionie w 1984 roku. By nie zgubić butów w wartkim nurcie rzeki, jeden z przewodników obsługujących spływy przy pomocy dwóch pasków na rzep (od zegarka) przymocował do stóp stare japonki. Jak wiadomo, najlepsze pomysły rodzą się spontanicznie. Dziś marka Teva sprzedaje miliony par swoich sandałów, a od jakiegoś czasu do produkcji swoich rzepów używa wyłącznie plastiku pochodzącego z recyklingu — rocznie wykorzystując na ten cel 9 mln butelek PET przeznaczonych na wysypisko. Sama nazwa TEVA pochodzi z hebrajskiego i oznacza „naturę”. Nic dziwnego, że oprócz Pani Prady fankami są aktywistki na rzecz klimatu, które, o zgrozo, noszą Tevy ze skarpetkami. Sportowe sandały na sezon wiosna-lato 2020 Chwilowo my raczej nie nosimy ich ze skarpetkami (chyba że ktoś bardzo chce, w końcu ważniejsze, by mieć swój styl, a nie ślepo podążać za trendami). Jeśli jednak ktoś chciałby zainspirować się, tym co projektanci proponują na wybiegach, to proszę bardzo. Sandały w stylu kultowej Tevy najlepiej nosić z tym sezonie do dziewczęcych sukienek jak u Vivetty. Można je nawet ozdobić własnoręcznie w domu, w ramach zabaw DIY. Latem takie sandały sprawdzą się...