Zawsze, gdy piszę o tych szortach, czyli mniej więcej co drugi sezon, nucę sobie kawałek Beach Boys „Bermuda, Bahama, come on pretty mama.” Zbieżność nazw to oczywiście nie przypadek, bo te dłuższe szorty wymyślono właśnie na tym terytorium zależnym Wielkiej Brytanii na Oceanie Atlantyckim. Stacjonującym na wyspach brytyjskim żołnierzom było po prostu za gorąco w mundurach z długimi spodniami. Tak powstała wersja eleganckich spodni w tropiki. Bermudy podobnie jak trencz, także wywodzący się z angielskich szeregów, zrobiły szybko karierę w modzie.   Z czym nosić bermudy wg Anthony'ego Vacarello?   W tym sezonie dłuższe szorty znalazły się w co trzecim pokazie. Najbardziej poruszyły wyobraźnię Anthony'ego Vacarello, który pokazał bardzo różne wcielenia tych letnich spodni w swojej kolekcji dla Saint Laurent. Kusiła nas wersja czarna, satynowa na wieczór, ale wybraliśmy opcję dżinsową wystylizowaną na seksi boho. Inny pomysł na look z dżinsowymi bermudami to połączenie ich z jedwabną koszulą jak u Givenchy. Podoba nam się też sportowa elegancja na wybiegu u Tod's. Jasne szorty, koszula, męskie półbuty i skórzana kurtka to wysmakowana klasyka. Bermudy mogą być też kolorowe — w odcieniu żółtym lub rudym, z dzierganym na drutach topem jak u Venety, czy z kontrastującą koszulą jak u Howell. Hitem jest także kolorowy letni garnitur z bermudami, na który zbrakło tutaj miejsca, ale cdn.

Jako dziecko na hasło plisowana spódnica dostawałam dreszczy. Kojarzyła mi się ona z gryzącym wełnianym mundurkiem, który nosiłam do szkoły i strojem do tenisa, w którego nigdy nie lubiłam grać. O ile niechęć do tenisa mi pozostała (wolę inne sporty) to plisowane spódnice pokochałam, ale do tej miłości musiałam dojrzeć.   Plisy na spódnicach i sukienkach najlepsze dla sylwetki   W starożytności noszenie plisowanej tkaniny świadczyło o statusie społecznym i zamożności. Dlaczego dzisiaj kobiety uwielbiają ubrania z plisowanego materiału? Ponieważ pionowe pasy wyszczuplają , a doły z tkanin uformowanych w harmonijkę dodają całej sylwetce kobiecości i lekkości. Asymetryczne cięcia i linie dodatkowo wydłużają sylwetkę. Plisowana spódnica przeważnie szyta jest z koła. Rozchodzące się od jego środka linie przypominają promienie słońce, dlatego taką spódnicę nazywamy solejką (od francuskiego soleil, czyli słońce).   Solejki i sukienki z plisowanymi dołami mają w sobie coś sportowego, a także klasycznie eleganckiego. Można je nosić na luzie — ze sneakersami i dżinsową kurtką, bardziej formalnie — z mokasynami i marynarką lub wieczorowo z połyskliwymi dodatkami. Zawsze są pełne wdzięku i... harmonii!   Jak powstają plisy? Podglądamy najlepszych.   Hermès, Christian Dior, Chanel, Balenciaga, Balmain, Yves Saint Laurent... Wszyscy najwięksi projektanci korzystali i do dziś korzystają z usług Maison Lognon. Warsztat działa od czasów Napoleon III i kultywuje tradycyjne techniki plisowania tkanin , sięgające XIX wieku.    

Wiesz, chyba jestem rasistką” – powiedziałam niedawno mojej przyjaciółce. Usłyszałam, że przesadzam... Z podobną reakcją spotkała się decyzja, o wycofaniu niektórych filmów z oferty platform streamingowych m.in. „Przeminęło z wiatrem”, a tekst Magdy Żakowskiej o rewizji kanonu literatury i filmów, która nas czeka , wzbudził gorące emocje. Bo i ja i wszyscy wkoło lubimy myśleć o sobie, że jesteśmy otwarci, tolerancyjni i pozbawieni uprzedzeń.  White caucasian type – typ kaukaski Codziennie szukam tematów i inspiracji. Przeglądam setki zdjęć i wybieram te, które pojawią się potem w moich modowych kolumnach. Właśnie te niepozorne decyzje, których dokonuję każdego dnia, skłoniły mnie do kontrowersyjnego stwierdzenia, że mam uprzedzenia rasowe . Dlaczego tak pomyślałam? Ponieważ zamiast widzieć na zdjęciach z wybiegów kobiety, widzę kolory: biały, czarny, żółty i, co ważniejsze, częściej wybieram biały . Czy robię to, bo sama jestem biała, więc biała dziewczyna na obrazku jest mi bliższa? Nie! Robię to, bo tak zostałam nauczona! Bo wykładowcy i profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego zajmujący się mediami i komunikacją włożyli mi do głowy, że w naszej szerokości geograficznej mój czytelnik bardziej identyfikuje się z typem kaukaskim . A ja bezrefleksyjnie przyjęłam to do wiadomości i wdrożyłam to w życie. I nie tylko ja, ale wszyscy moi koledzy i koleżanki dziennikarze. Pracowałam w różnych redakcjach, z bardzo różnymi osobami i każda z nich, KAŻDA, przynajmniej raz zwróciła mi uwagę – „wymieńmy kilka sylwetek, bo za dużo jest czarnych dziewczyn”. A ja nigdy nie czułam potrzeby, aby z tym dyskutować i robiłam to, o co mnie proszono. Moją pierwszą reakcją na falę protestów w USA było zrobienie...

Pamiętam, gdy usłyszałam o nim pierwszy raz. Było to 12 lat temu. Właśnie zaczynałam pracę w dziale mody pewnego kobiecego magazynie. Moja redaktor prowadząca poprosiła, żebym napisała do New York Timesa. Bardzo chciała dostać zdjęcie, które podczas paryskiego tygodnia mody zrobił jej Bill Cunningham . Szybko sprawdziłam kto to. Napisałam do nowojorskiej gazety kilkukrotnie, niestety nikt z redakcji nie odpowiedział. Ja za to odrobiłam lekcję, kim jest Bill. Dzisiaj mijają cztery lata od śmierci tego legendarnego fotografa, który dokumentował styl ludzi na ulicach Nowego Jorku i Paryża przez prawie pół wieku i chcę Wam o nim opowiedzieć. Szalony kapelusznik William John Cunningham Jr. Urodził się w Bostonie w irlandzkiej katolickiej rodzinie jako jeden z czworga rodzeństwa. W wieku 10 lat nosił sukienki, które podkradał siostrze i projektował ekstrawaganckie nakrycia głowy, w których jego mama niestety nie chciała chodzić. Zainteresowanie Billa modą nie podobało się rodzinie, a sam fotograf śmiał się, że chyba uważali, że ma nie po kolei w głowie. To, że rzucił studia na Harvardzie  (po dwóch miesiącach), nie pomogło. Uznano, że trzeba pokierować życiem chłopaka i zdecydowano, że pojedzie do Nowego Jorku i zamieszka u wuja. Bill miał się przyuczać do pracy w agencji reklamowej, ale zamiast tego uparcie robił kapelusze. W końcu wuj postawił mu ultimatum. Bill wybrał swoje kapelusze, a mieszkanko przy Wschodniej 52 Ulicy, które wynajął, służyło mu także za pracownię. Ulica to najlepszy wybieg! Pomimo sukcesów w projektowaniu kapeluszy, na przełomie lat 50. i 60. Bill zaczął dorabiać jako dziennikarz dla Women’s Wear Daily. Rzucił pracę w redakcji, gdy pokłócił się ze swoim wydawcą Johnem Fairchildem o to, który projektant jest...