Poznali się na przełomie 1956 i 1957 r. Agnieszka Osiecka – studentka reżyserii w łódzkiej filmówce, wschodząca gwiazda STS-u. Hłasko – 24-letni pisarz, już wtedy sławny autor zbioru opowiadań „Pierwszy krok w chmurach”. Oboje piękni i niegrzeczni. Ona nieprzeciętnie inteligentna i wyjątkowo jak na tamte czasy wyzwolona. Zawsze flirtowała z kilkoma chłopakami naraz. Panienka z Saskiej Kępy.   Brylowała w towarzystwie o wiele starszych od siebie literatów i filmowców. Miała skłonność do łamania serc i do efektownych puent. I jedne, i drugie kolekcjonowała z równym zapałem. Pod szklanym blatem w biurku zbierała zdjęcia zdobytych mężczyzn. Wojciech Frykowski, Andrzej Jarecki, Daniel Passent, Jeremi Przybora i wielu, wielu innych. „Hłasko był proletariackim księciem, którego mi zazdrościły koleżanki – tak go zaklasyfikowała w swojej kolekcji. – Twarz rozgrymaszonego bachora, figura cowboya, ręce Madonny. Wyższy był od naszego pokolenia o pół głowy”.   On wychowany na Powiślu, edukację zakończył na poziomie podstawówki, od 16. roku życia pracował fizycznie jako robotnik na budowie i szofer. Zbuntowany i gniewny. Łudząco podobny do Jamesa Deana, na którego się zresztą robił. „Pisanie – mówił – jest tak wspaniałe, jak chlanie”. O jego nocnych wybrykach krążyły legendy, które sam podkręcał. W Kameralnej pojawiał się zwykle dopiero po północy – latem w szoferskiej skórze, zimą w swoim słynnym białym kożuchu. Wszyscy cisnęli się wtedy do baru, żeby choć się o niego otrzeć. Bo odezwać się do Hłaski było nie lada odwagą. Kto się odezwał głupio – dostawał w zęby.   Agnieszka Osiecka leczyła rany Marka po wcześniejszym związku Oboje komponowali swoje życie...

Bez emocji nie ma nas. Ale jesteśmy uczeni, że niektóre lepiej ukryć. Kobiety oduczane są agresji, mężczyźni – łez. A przecież my czasem mamy ochotę walnąć, a oni zapłakać. Dopiero kiedy zrzucamy maski, możemy być naprawdę szczęśliwi. Jak to zrobić – mówi J acek Masłowski, psychoterapeuta i filozof; prowadzi warsztaty rozwoju osobistego dla mężczyzn, prezes fundacji Masculinum.  Anna Maruszeczko: „Większość mężczyzn nie ma życia. Zamiast niego jest wielkie udawanie, każdego dnia po prostu żyjemy w kłamstwie. Ale wszyscy się do tego przyzwyczailiśmy i nie zwracamy na to uwagi” – ponura diagnoza słynnego psychologa Steve’a Biddulpha. Prawdziwa? – Zdecydowanie tak. Kiedy pytam: „Co ty byś chciał w życiu, dokąd zmierzasz?”, to 99 na 100 mężczyzn odpowie: „Nie wiem”. Będą mówili o rzeczach, które płyną z jakiegoś stereotypu społecznego, ale jeżeli zaprosiłbym ich do spojrzenia w siebie, to nie ma odpowiedzi. Albo proste pytanie o relacje: „Po co ci w życiu kobieta?”.   Też pusto? Większość mężczyzn mówi: „Nie wyobrażam sobie życia bez kobiety”. „Ale dlaczego ”, „No, bo tak by było pusto”, „Bo nie byłoby seksu…”. „Dobrze, ale na razie mówisz jednostronnie, a co ty chcesz dać kobiecie ”. To są pytania miażdżące, wielu mężczyzn nie ma odpowiedzi. Dlaczego tak jest? Nie do końca wiedzą, kim są. Na pytanie „Co teraz czujesz ”, 9 na 10 mężczyzn odpowie, co myśli bądź „Nie wiem”. Ostatnio obserwowałam mężczyznę, który pokłócił się z żoną kolejny raz (długi staż). Nie przyszło mu do głowy, żeby o tym porozmawiać. Przyzwyczaił się? Nie zastanawia się.  Ale to jest inteligentny człowiek......

Każdy cytat o miłości, to ogrom emocji schowany za jedną sentencją. Miłość niejedno ma imię. Jak nazywają to popularne uczucie filozofowie, artyści i psycholodzy? Cytaty o miłości „Niedojrzała miłość mówi: kocham cię, ponieważ cię potrzebuję. Dojrzała mówi: potrzebuję cię, ponieważ cię kocham”. – Erich Fromm „O miłości wiemy niewiele. Z miłością jest jak z gruszką. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki”. – Andrzej Sapkowski „Często najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić – nieraz na zawsze”. – Marek Hłasko „Jeżeli kochasz, czas zawsze odnajdziesz, nie mając nawet ani jednej chwili”. – Jan Twardowski „Miłość sama w sobie jest nie do pojęcia, ale dzięki miłości możemy pojąć wszystko”. – Józef Tischner „Miłości się nie znajduje; na miłość się nie trafia; miłość to nie jest »objet trouve«, to nie »ready-made«. Miłość jest czymś, co należy stwarzać i odtwarzać każdego dnia, o każdej porze na nowo i od podstaw; miłość jest czymś, co należy nieustannie wskrzeszać i potwierdzać, otaczać niesłabnącą troską i uwagą”. – Zygmunt Bauman „Wolność jest ważnym uzupełnieniem miłości. Gdyby miłość do drugiej osoby zabierała jej wolność, to byłaby bardzo ułomna. W tym tkwi paradoks: mówimy o więzi, która w pewnym sensie tworzy uszczerbek na wolności, a z tego wynika, że kochając, nie można być kimś absolutnie wolnym. Kluczowe więc jest utrzymywanie – choćby chwiejnej – równowagi między tymi dwoma stanami”. – Bogdan de Barbaro „Miłość to dbanie o drugą...

Ostatnie lata życia Kora spędzała w prywatnym raju, który dla siebie stworzyli z Kamilem Sipowiczem. Ich dom w Bliżowie na Roztoczu otaczał ogród pełen kwiatów: łubinu, żarnowca, jaśminów i budlei, które przyciągały do siebie stada motyli. Wokół rosły stare jabłonie, wiśnie, czereśnie i śliwy, z których Kora robiła konfitury. Dom, rodzina, przyjaciele – to było najważniejsze. Opowieść o swoim życiu, którą spisał Kamil Sipowicz, a ukazała się pod postacią książki „Kora, Kora… A planety szaleją”, arystka kończyła słowami: „Chwilo, trwaj, jesteś piękna”. Wreszcie odnalazła spokój i szczęście, chciała żyć. Wcześniej latami zmagała się z depresją i myślami samobójczymi. Kora do końca życia wspominała trudne dzieciństwo Pierwsze lata życia Olgi upływały w przerażającej biedzie. Siedmioosobowa rodzina gnieździła się w trzydziestometrowej suterenie bez prądu i wody. W wieku czterech lat, gdy jej mama zachorowała na gruźlicę, Olga trafiła do domu dziecka w Jordanowie. W jej wspomnieniach to miejsce przypomina reportaż Justyny Kopińskiej „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”. Zakonnice psychicznie i fizycznie znęcały się nad dziećmi. Mycie raz na tydzień, wszy, bicie, wykręcanie uszu, klęczenie na grochu, upokarzające kary za zmoczenie prześcieradła i zabrudzenie bielizny, straszenie duchami tak, że dzieci bały się w nocy chodzić do łazienki. Zamiast imion, numery. Olga była numerem osiem. Czteroletnia dziewczynka miała zakaz kontaktowania się ze starszą o siedem lat siostrą, która została przypisana do innej grupy. Wśród rówieśniczek Olga nie znalazła bratniej duszy. Jedyne szczęśliwe chwile z tamtych pięciu lat zawdzięczała książkom. Wielokrotnie przeczytała wtedy „O krasnoludkach i...