Postawa „ja sama, ja sam” to do pewnego stopnia to samo, co: „Ty mi do niczego nie jesteś potrzebny”. To jest właśnie coś, co powoduje, że ludzie się od siebie oddalają, prosta droga do zdrady. Nikt nie chce być z kimś, komu jest niepotrzebny – mówi psychoterapeuta Jacek Masłowski* w rozmowie z Anną Maruszeczko.   Jacek Masłowski - psychoterapeuta i filozof. Prowadzi warsztaty rozwoju osobistego dla mężczyzn, prezes Fundacji Masculinum. Pracuje w Warszawskim Ośrodku Psychoterapii i Psychiatrii.   Anna Maruszeczko: Czy to prawda, że główną przyczyną rozwodów wcale nie jest zdrada, tylko brak wsparcia partnera? Jacek Masłowski: Rozwód to efekt tak zwanego związku pustego, w którym pomiędzy dwojgiem ludzi właściwie ustała więź, a to mogło dać efekt w postaci braku wsparcia. Ludzie przestają być sobą zainteresowani, nie widzą w sobie współtowarzyszy życia. Przestają wierzyć, że ta druga osoba jest jeszcze w stanie coś dla nich zrobić, bo chyba są już dla niej nieważni.   I zdrada może wynikać z braku wsparcia. Otóż to. Znam taki przypadek: pewien mężczyzna, odprowadzając córkę do klubu sportowego, spotykał regularnie mamę dziecka, które również tam trenowało. Rozmawiali o postępach dzieci. Z biegiem czasu ta kobieta zaczęła angażować nowego znajomego w osobiste problemy, opowiadała mu o różnych rzeczach, najczęściej o tym, że mąż nie jest nią zainteresowany, że dużo pracuje, często go nie ma w domu, a ona nie ma z kim porozmawiać o ważnych rzeczach i czuje się zostawiona, samotna.   Szukała wsparcia i zrobiło się niebezpiecznie? Niedużo brakowało, a doszłoby do zdrady. Ów mężczyzna też przeżywał jakiś małżeński kryzys i – co ciekawe – nowa znajomość spowodowała, że...

Nagle czujesz się dobrze. Masz siłę i ochotę na wszystko. Po tygodniach czy miesiącach depresji taki przeskok to jest naprawdę hit! Cieszyłam się. Myślałam, że to nareszcie jest ten moment, na który czekałam, że zmieniło mi się życie!” – opowiada Cleo Ćwiek (24 l.), autorka kampanii społecznej „Można zwariować”, która o swojej chorobie afektywnej dwubiegunowej nie boi się mówić otwarcie. Anna Maruszeczko: „Można zwariować” brzmi jak żart. Cleo Ćwiek: Nazwa miała być zabawna, choć kampania dotyczy czegoś naprawdę poważnego. Inaczej by odstraszała. Smętne formy nie trafiają do najbardziej zainteresowanych. Dobrym przykładem jest dla nas Fundacja „Rak’n’Roll”. Nazwę wymyślił mój kolega scenarzysta. Głowiliśmy się nad tym, a on kiedyś przychodzi i mówi: „Podaję hasło: »Można zwariować«”. Zareagowaliśmy entuzjastycznie. Od czego się zaczęło? W październiku, w Nowym Jorku, gdzie mieszkałam przez ostatnie cztery i pół roku, miałam dwumiesięczny epizod depresyjny. Jeden z tych, w których kolejny raz budzisz się rano i wydaje ci się, że to się nie skończy, że każdy dzień będzie tak samo koszmarny, że nie ma światełka w tunelu. To było dziwne, bo na zewnątrz wszystko było w najlepszym porządku. Dostałam jedno z lepszych zleceń, robiłam kampanię dla japońskiej marki Issey Miyake. Cieszyłam się. Na secie [sesja zdjęciowa – red.] byłam wręcz idealnie traktowana. Miałam zdjęcia do wymarzonej pracy, a w przerwach szłam do łazienki, żeby sobie popłakać. Zachowanie zupełnie nieadekwatne do sytuacji, w której byłam. Ale miałam przebłysk w tej ciemności, jeden lepszy dzień. I pomyślałam o fundacji. Już wcześniej działałaś na rzecz osób z kryzysami psychicznymi. Papaya Films wypuściło filmik...

  Trochę mnie zmylił trailer „Hiszpanki”. Wyobrażałam sobie, że grasz tam jedną z głównych ról… Po obejrzeniu trailera też tak myślałam! Nie ma znaczenia, gram drugi plan, niemniej to była niezwykła przygoda. Szyte kostiumy, przepiękna scenografia. Wszystko po to, żeby na chwilę przenieść się w czasie. „Hiszpanka” to przewrotna, alternatywna wersja powstania wielkopolskiego. Opowiedziana ze smakiem i odrobiną okultyzmu.   Pomyślałam: Łukasz Barczyk – wrażliwiec, artysta osobny, kto, jeśli nie on, dostrzeże wyjątkowość Magdy Popławskiej. Bo mam wrażenie, że doceniają cię wszyscy z wyjątkiem reżyserów filmowych… Gdyby mnie nie doceniał, chyba by mnie nie brał do swojego filmu. Wiem, do czego zmierzasz. Nie narzekam. Mam mnóstwo pracy. Rzeczywiście, nie gram głównych ról, ale też umówmy się – dobrych głównych ról dla kobiet nie ma. No dobra, zdarzają się, ale na razie dla ciut starszych ode mnie i gra je Agata Kulesza. Może jest w tym trochę zazdrości, ale więcej uwielbienia.   Za młoda jeszcze jesteś. Może tak, ale w kinie i tak gram z reguły kobiety starsze ode mnie.   To prawda. Sprawiłaś mi osobistą przykrość swoją rolą w „Obietnicy” Ani Kazejak. Jesteśmy mniej więcej w tym samym wieku, a zagrałaś tam matkę… nastolatki. Gram matki regularnie, od kiedy skończyłam studia. Ciekawe, czemu mnie tak obsadzają, do niedawna nie wykazywałam jakichkolwiek instynktów macierzyńskich.   Do niedawna… Powolutku coś się zmienia. Na razie przechodzę pierwszy, jeszcze niegroźny etap – wzruszają mnie cudze dzieci. Uwielbiam moją siostrzenicę… gdy ma dobry humor. I uwielbiam spędzać z dziećmi czas, jak wiem, że potem mogę oddać je rodzicom i zająć się...

„Czasem zastanawiam się, jak dałam radę. Przecież ja co dwa lata rodziłam dziecko! Byłam wiecznie zmęczona. Długo walczyłam o małżeństwo. Prosiłam, tłumaczyłam, krzyczałam, płakałam. Ale nie udało się. Polityka wciągnęła mojego męża jak narkotyk. Dziś już tylko ze mną mieszka” – mówi I Prezydentowa II RP.  Magdalena Żakowska: Jak pani zapamiętała 1989 rok? Danuta Wałęsa: Nie chcę o nim pamiętać. Nigdy nie lubiłam polityki, chociaż byłam do niej na siłę wciągana. Z dzisiejszej perspektywy Czerwiec '89 to dla mnie gorzkie wspomnienie. Mąż poświęcił się wtedy polityce, moje dzieci nie miały ojca, ja nie miałam męża i mam poczucie, że ta ofiara była po nic. W książce pisała pani, że marzy pani o tym, żeby mąż i ojciec do was wrócił. Spełniło się? Nie. Teoretycznie 8 listopada będziemy obchodzili z mężem 50. rocznicę ślubu, ale tak naprawdę małżeństwem byliśmy tylko 11 lat. Bo od Sierpnia ’80 jego w zasadzie interesowała już tylko polityka. W jakimś sensie ojciec opuścił nasze dzieci i odszedł wtedy od rodziny. Trochę stał się w naszym domu gościem. A jak już był, to nie lubił słuchać o problemach.  Marzyłam o tym, żeby wrócił nie tylko dla siebie, także dla dzieci – żeby poczuły wreszcie, że mają ojca. Ale mąż nie potrafi odciąć się od polityki. Ma swój świat, który wciągnął go jak narkotyk. Moja książka nosi tytuł „Marzenia i tajemnice”. Marzenie się nie spełniło, a tajemnicą pozostaje dla mnie, dlaczego on nie chciał w jakiś sposób podzielić się z nami swoim czasem. Dziś już tylko ze mną mieszka. A przez te 11 lat, zanim polityka wkroczyła w wasze życie, byliście szczęśliwą rodziną? Choć męża co chwilę wyrzucali z pracy, a ja byłam albo w ciąży, albo właśnie urodziłam...