Mapa marzeń, czasem nazywana też mapą celów to dla niektórych tylko bezsensowne ćwiczenia czy zabawa dla dzieci, w każdym razie na pewno ukłon w stronę magii, a nie intelektu. Ale są też tacy, którzy swoją mapę marzeń stworzyli i przekonują, że okazała się dla nich początkiem nowego życia, pierwszą skuteczną drogą do celu. Mapa marzeń – kwadrat złożony z pragnień Z narzędzia, jakim jest mapa marzeń, korzystają także psychologowie, trenerzy rozwoju osobistego. Przekonują bowiem, że „solidne”, „uczciwe” myślenie o celach, otwiera naszą głowę na dostrzeganie szans i chwytanie okazji. Niewiele ma to wspólnego z tym, co pewnie większość z nas już przerobiła. Bo kto nie ma na swoim koncie takiej zabawy? Oto zbliża się początek roku, 1 stycznia, a my wręcz podświadomie czujemy, że: „trzeba coś zmienić”. Powstaje więc lista noworocznych postanowień: rzucę palenie, zapiszę się na jogę, zadzwonię do znajomych, do których dawno się nie odzywałam, schudnę przynajmniej 5 kilogramów, itd. Tworzymy listę, z której – jak przyznaje większość z nas – niestety niewiele wynika. Zwykle przygotowujemy ją w pośpiechu, jest dość przypadkowa, nie poprzedza ją wnikliwe przyjrzenie się sobie, swoim prawdziwym potrzebom i oczekiwaniom, nie zawiera też żadnych wskazówek, którędy dostaniemy się do celu. Mam listę, odhaczone i… zazwyczaj zapału, motywacji starcza nam na dłużej niż na  kilka tygodni. Potem, nie wiedzieć kiedy mija rok, a my zasiadamy do kolejnej listy, z każdym kolejnym styczniem bardziej sfrustrowani, że znowu daliśmy ciała. I co? Znowu to samo. Łatwo rezygnujemy z tego typu postanowień, bo przecież zawsze można zacząć: od jutra, za miesiąc, od następnego roku, czy od kolejnych urodzin. Ale czy równie łatwo byłoby...

Jaką dziewczyną jest Merritt Wever, dobrze było widać, gdy w 2013 roku odbierała pierwszą w życiu nagrodę Emmy za rolę w serialu „Siostra Jackie”. Ze sceny powiedziała – jak wyliczono – dokładnie jedenaście słów. ( Thanks so much, thank you so much, I gonna go, bye / Dziękuję tak bardzo, dziękuję wam tak bardzo, muszę już iść, pa). Publiczność się śmiała, traktując to jak żart. Ale to nie był żart. Merrit była wprost sparaliżowana tremą. Za drugim razem – Emmy za western „Godless” w 2017 roku – nie poszło wcale lepiej. Gdy ze sceny padło jej nazwisko, kamera pokazała totalnie przerażoną aktorkę, która szepcze „fuck” i próbuje wydostać się z fotela, nie posyłając wokół uśmiechów, nie całując sąsiadów, nie robiąc min w stylu: O mój Boże, nie wierzę, naprawdę nie wierzę w to szczęście. Późniejsze spotkanie z dziennikarzami można by uznać już za kompletną katastrofę. Merritt stoi na ściance, przekładając ogromną statuetkę z ręki do ręki, oślepiona światłami, jakby ogłuszona. Próbuje odpowiadać na pytania, ale wyraźnie jej to nie idzie. Zdarza się, że zaczyna zdanie, przerywa w połowie, szepcze sorry, zapada kłopotliwe milczenie. „Wszyscy wiedzą, że jestem neurotyczką”, usprawiedliwiała się w jednym z wywiadów. W innym: „Jestem introwertykiem w zawodzie ekstawertyka”.  Ale jest jeszcze coś: syndrom oszustki, który w jej przypadku daje o sobie znać ze szczególną mocą. Jak pokonać strach Tak zwany impostor syndrom – czyli właśnie syndrom oszustki – to życie w poczuciu, że nie zasługuje się na sukcesy, które się osiąga; że wszystko, co nam się dotąd udało, to skutek jakiegoś nieporozumienia, niedopatrzenia i w każdej chwili możemy zostać zdemaskowani jako...

To miejsce to ludzie. To oni stworzyli niepowtarzalny klimat, wyjątkową atmosferę, to oni zarażają miłością do gór. Słynny ród Krzeptowskich od prawie 90 lat prowadzi najwyżej położone schronisko PTTK w polskich Tatrach.   W latach 30. Pięć Stawów przejęli Maria i Andrzej, następnie pieczę na nad nim sprawowali ich synowie: Andrzej i Józef, a teraz schronisko prowadzą córki Andrzeja: Marychna i Marta. To głównie na bazie ich wspomnień powstała pozycja: „Pięć Stawów. Dom bez adresu” . W książce Beaty Sabały – Zielińskiej wypowiadają się także liczni przyjaciele legendarnej „Piątki”, pracownicy (np. pan Mietek związany z tym miejscem od 50 lat!) oraz… seniorka rodu, Maria Krzeptowska, której fragmenty pamiętników świetnie oddają klimat i historię schroniska. A ta jest niezwykła – pełna anegdot i pasji. Nie da się tam dojechać (a bywa, że także dojść), dlatego w Pięciu Stawach spotkamy przede wszystkim ludzi, których góry naprawdę interesują. Tych, jak się okazuje jest całe mnóstwo, bo zrobienie rezerwacji w „Piątce” to nie lada wyzwanie. Na swoją kolejkę poczekać trzeba nawet rok. Teraz i tak jest łatwiej. Kiedyś, żeby zabukować miejsce, trzeba było wysłać tradycyjny list. Do skrzynek wpadały kartki i koperty opisane: "Schronisko w Pięciu Stawach Polskich. Tatry!". Skonsternowani urzędnicy Poczty Polskiej nie mogli się doprosić o nazwę ulicy, numer budynku i kod pocztowy. „To dom bez adresu!”, tłumaczyli oczywistą oczywistość miłośnicy Tatr, rwąc włosy z głowy, że można nie wiedzieć, o jakie miejsce chodzi. "– Magia tego miejsca polega na tym, że tworzą się tu silne relacje między ludźmi. Silniejsze nawet niż te między człowiekiem a przyrodą – mówi Jan...

Nie ma wątpliwości, że pandemia koronawirusa odbije się na naszej psychice, być może nawet stanie się przyczyną traumy pokoleniowej. Izolacja społeczna ogranicza naszą wolność, pozbawia poczucia przynależności, narusza wewnętrzne bezpieczeństwo. Przebywamy w domach, ale to nie są wakacje ani świąteczne ferie. Musimy odnaleźć się w nowej rzeczywistości pracy zdalnej, często kryzysów w związkach i rodzinach, niepewności finansowej. Brak nam zewnętrznych bodźców – zamknięte są nie tylko galerie handlowe, ale też parki, lasy, place zabaw, kawiarnie. Nie możemy odwiedzać rodziców i innych seniorów z rodziny. Emocją, którą obecnie najczęściej odczuwamy, jest lęk. Kodowanie lęku W krótkotrwałych kontrolowanych dawkach lęk jest nam potrzebny, bo ostrzega przed niebezpieczeństwem i mobilizuje do działania. W dłuższej perspektywie natomiast, a na taką – spoglądając na przebieg pandemii w Chinach – trzeba się nastawić, osłabia, dając objawy przewlekłego stresu, a nawet może doprowadzić do bardziej trwałych zaburzeń lękowych. Lęk „zadomawia” się w mózgu bardziej, im dłużej i częściej go odczuwamy. Dzieje się tak dlatego, że połączenia synaptyczne bardziej się na niego kodują i automatyzują. Mózg działa jak wyszukiwarka internetowa – podsuwa treści, po które w przeszłości już sięgnęliśmy. Co ważne, najlepiej zapamiętywane są te wzorce, które wiążą się z silnymi emocjami a obawy, stres, lęk z pewnością do nich należą. Gdy pozwolimy, aby jakaś tendencja się utrwaliła, w pewnym momencie wystarczy jedna myśl o tym, co nas stresuje, a pojawiają się nieprzyjemne objawy napięcia i spirala strachu się nakręca. Jeśli na wydarzenia związane z pandemią koronawirusa często będziemy reagować lękiem, nasz mózg zacznie automatycznie tworzyć...