Roman Gutek co roku na festiwalu Nowe Horyzonty, nie tylko prezentuje najlepsze premiery filmowe, ale też pokazuje nam, co ciekawego dzieje się w kinie światowym. W tym roku, po raz pierwszy od 20 lat festiwal się nie odbędzie w lipcu, ale w listopadzie, razem z drugim festiwalem organizowanym przez Stowarzyszenie Nowe Horyzonty: American Film Festival. Takie są plany – bo dzisiaj niczego nie wiadomo na pewno. Wiadomo jednak, że tęsknimy za kinem i czekamy na premiery filmowe 2020. Pytamy Romana Gutka o przyszłość kina i filmy najlepsze na kwarantannę.  Magdalena Żakowska, „Uroda Życia”: Myśli pan, że ludzie wrócą do kin? Roman Gutek: Wrócą. To będzie proces. Sieć Multikino zrobiła niedawno badania wśród swoich widzów, z których wynika, że 20 procent z nich jest gotowa wrócić do kin natychmiast, 40 procent po miesiącu od ich otwarcia, a kolejne 20 procent po dwóch miesiącach. To w sumie 80 procent widzów – bardzo optymistyczne dane. W ramach komisji antykryzysowej przygotowujemy też dużą akcję „Powrót do kina”, na którą złożą się PISF, dystrybutorzy, kiniarze. Mamy nadzieję, że pomogą również media. Będziemy informować w niej widzów, jakie zasady bezpieczeństwa dla nich przygotowaliśmy, ale też, że po prostu za nimi tęsknimy. Bo tęsknimy. Kiedy kina już się dla widzów otworzą, będzie co oglądać. Wielkie wytwórnie filmowe trzymają na ten moment swoje najważniejsze produkcje.  No właśnie niekoniecznie. W pierwszym etapie po otwarciu kin, którego można spodziewać się na przełomie maja i czerwca, może być z tym problem. Rygory sanitarne wymuszą ograniczoną liczbę widzów, czyli też mniejsze przychody dla dystrybutorów. Obawiam się, że nie będą chcieli dać dużych tytułów. Błędne koło. ...

Postawa „ja sama, ja sam” to do pewnego stopnia to samo, co: „Ty mi do niczego nie jesteś potrzebny”. To jest właśnie coś, co powoduje, że ludzie się od siebie oddalają, prosta droga do zdrady. Nikt nie chce być z kimś, komu jest niepotrzebny – mówi psychoterapeuta Jacek Masłowski* w rozmowie z Anną Maruszeczko.   Jacek Masłowski - psychoterapeuta i filozof. Prowadzi warsztaty rozwoju osobistego dla mężczyzn, prezes Fundacji Masculinum. Pracuje w Warszawskim Ośrodku Psychoterapii i Psychiatrii.   Anna Maruszeczko: Czy to prawda, że główną przyczyną rozwodów wcale nie jest zdrada, tylko brak wsparcia partnera? Jacek Masłowski: Rozwód to efekt tak zwanego związku pustego, w którym pomiędzy dwojgiem ludzi właściwie ustała więź, a to mogło dać efekt w postaci braku wsparcia. Ludzie przestają być sobą zainteresowani, nie widzą w sobie współtowarzyszy życia. Przestają wierzyć, że ta druga osoba jest jeszcze w stanie coś dla nich zrobić, bo chyba są już dla niej nieważni.   I zdrada może wynikać z braku wsparcia. Otóż to. Znam taki przypadek: pewien mężczyzna, odprowadzając córkę do klubu sportowego, spotykał regularnie mamę dziecka, które również tam trenowało. Rozmawiali o postępach dzieci. Z biegiem czasu ta kobieta zaczęła angażować nowego znajomego w osobiste problemy, opowiadała mu o różnych rzeczach, najczęściej o tym, że mąż nie jest nią zainteresowany, że dużo pracuje, często go nie ma w domu, a ona nie ma z kim porozmawiać o ważnych rzeczach i czuje się zostawiona, samotna.   Szukała wsparcia i zrobiło się niebezpiecznie? Niedużo brakowało, a doszłoby do zdrady. Ów mężczyzna też przeżywał jakiś małżeński kryzys i – co ciekawe – nowa znajomość spowodowała, że...

Nagle czujesz się dobrze. Masz siłę i ochotę na wszystko. Po tygodniach czy miesiącach depresji taki przeskok to jest naprawdę hit! Cieszyłam się. Myślałam, że to nareszcie jest ten moment, na który czekałam, że zmieniło mi się życie!” – opowiada Cleo Ćwiek (24 l.), autorka kampanii społecznej „Można zwariować”, która o swojej chorobie afektywnej dwubiegunowej nie boi się mówić otwarcie. Anna Maruszeczko: „Można zwariować” brzmi jak żart. Cleo Ćwiek: Nazwa miała być zabawna, choć kampania dotyczy czegoś naprawdę poważnego. Inaczej by odstraszała. Smętne formy nie trafiają do najbardziej zainteresowanych. Dobrym przykładem jest dla nas Fundacja „Rak’n’Roll”. Nazwę wymyślił mój kolega scenarzysta. Głowiliśmy się nad tym, a on kiedyś przychodzi i mówi: „Podaję hasło: »Można zwariować«”. Zareagowaliśmy entuzjastycznie. Od czego się zaczęło? W październiku, w Nowym Jorku, gdzie mieszkałam przez ostatnie cztery i pół roku, miałam dwumiesięczny epizod depresyjny. Jeden z tych, w których kolejny raz budzisz się rano i wydaje ci się, że to się nie skończy, że każdy dzień będzie tak samo koszmarny, że nie ma światełka w tunelu. To było dziwne, bo na zewnątrz wszystko było w najlepszym porządku. Dostałam jedno z lepszych zleceń, robiłam kampanię dla japońskiej marki Issey Miyake. Cieszyłam się. Na secie [sesja zdjęciowa – red.] byłam wręcz idealnie traktowana. Miałam zdjęcia do wymarzonej pracy, a w przerwach szłam do łazienki, żeby sobie popłakać. Zachowanie zupełnie nieadekwatne do sytuacji, w której byłam. Ale miałam przebłysk w tej ciemności, jeden lepszy dzień. I pomyślałam o fundacji. Już wcześniej działałaś na rzecz osób z kryzysami psychicznymi. Papaya Films wypuściło filmik...