Natasza Socha jest dziennikarką, felietonistką, a przede wszystkich autorką bestsellerowych powieści dla kobiet . Choć pochodzi z Poznania, od lat mieszka z mężem i nastoletnimi dziećmi w małej miejscowości pod Akwizgranem. Mówi o sobie, że na pełen etat wychowuje syna i córkę, a na pół etatu pisze książki. Najnowsza „Zagubieni” (Wydawnictwo Edipresse) to opowieść o współczesnych trzydziestolatkach . Mati jest człowiekiem sukcesu, który zachłysnął się życiem na wysokich obrotach. Sonia przeciwnie – żyje z dnia na dzień, robiąc rzeczy, które w najmniejszym stopniu jej nie interesują, i wchodząc w kolejne nieudane związki . Dla Nataszy Sochy para trzydziestolatków staje się pretekstem do przyjrzenia się przyczynom coraz powszechniejszej depresji . Anna Zaleska: Pani nowa powieść „Zagubieni” opowiada o współczesnych trzydziestolatkach. Dlaczego właściwie są tak sfrustrowani i nieszczęśliwi? Natasza Socha: Bo żyjemy za szybko, wszystko robimy naraz, jesteśmy wiecznie zagonieni i rozproszeni. Jednocześnie gotujemy obiad, przeglądamy książkę, przeszukujemy internet, słuchamy radia, odpowiadamy na wiadomości na Messengerze, a i tak mamy nieustająco poczucie marnowania czasu. Pamiętam, że jako dziecko nie znałam pojęcia „nuda”, mimo że nie miałam komputera, różnych gadżetów, nawet roweru. A moje dzieci jeśli czegoś nie robią przez pięć, dziesięć minut, to już czują niepokój. Współcześni trzydziestolatkowie do 20. roku życia przeżyli całe swoje życie. Nic dziwnego, że są sfrustrowani. I doznali już mnóstwa rozczarowań? Tak. Bo jeśli człowiek za główny cel stawia sobie szybkie osiągnięcie szczęścia, a poprzeczkę oczekiwań ustawia bardzo wysoko, wtedy łatwo o rozczarowania. To działa jak lawina. Coś się zaczyna psuć...

Zbyt jasne światło, zbyt szorstka tkanina, zbyt intensywny zapach sprawiają ci dyskomfort? Trudno ci wytrzymać w hałasie? Paraliżuje cię presja czasu i nadmiar zajęć? Często potrzebujesz samotności i spokoju, żeby zregenerować siły? Czujesz onieśmielenie, gdy jesteś w grupie? Od razu wyczuwasz nastrój, jaki panuje wśród ludzi? Kojąco działa na ciebie przebywanie na łonie natury a destabilizująco wśród ludzi, których nie znasz? Galerie handlowe momentalnie wysysają z ciebie energię? Często słyszysz: „Nie przejmuj się tak bardzo”?  Unikasz smutnych i brutalnych filmów? Bywa, że płaczesz lub śmiejesz się bez wyraźnego powodu? Masz zmienne nastroje, które samą ciebie zaskakują? Nie zawsze potrafisz się skoncentrować? Jeśli twoja odpowiedź na większość z tych pytań brzmi: „tak”, najprawdopodobniej jesteś osobą o wysokiej wrażliwości (ang. HSP – Highly Sensitive Person). Należysz do około 20 proc. ludzi, których układ nerwowy jest subtelniejszy, dlatego bardziej reaguje na bodźce zewnętrzne. Możesz czuć, że nie pasujesz do wielu norm, które powszechnie obowiązują i zdecydowana większość społeczeństwa nie ma z nimi takiego problemu jak ty. Jak oni żyją, zastanawiasz się, jak sobie dają radę? Może być ci trudno żyć w dzisiejszym przebodźcowanym świecie, w którym funkcjonowanie bez wyśrubowanej umiejętności multitaskingu nie zapewnia sukcesu. Nie dla ciebie nocny clubbing, za to wsłuchiwanie się w śpiew ptaków o świcie. Lubisz zapadać się w swój wewnętrzny bogaty świat, który zdaje się zdecydowanie bardziej interesujący i bezpieczny, niż ten zewnętrzny – hałaśliwy, nieuporządkowany, bezwzględny. Elaine E. Aron, psychoterapeutka i autorka książki „Wysoko wrażliwi”, która sama siebie...

Słyszysz słowa wsparcia… i czujesz się po nich jeszcze gorzej? Nie obwiniaj się za to. Żeby pomóc osobie z depresją, trzeba wyważonych słów, a nie komunałów, które – chociaż być może dobrze brzmią – to bardziej szkodzą, niż pomagają. Aby okazać wsparcie, są potrzebne nie tylko dobre intencje, ale też empatia i uważność na uczucia. Zobacz, jakie „wsparciowe słowa” z pewnością nie pomagają: 1. Depresja jest tylko w twojej głowie. Zacznij myśleć pozytywnie! Jasne, optymistyczne myślenie ułatwia życie. Nauka przekierowywania umysłu na pozytywne emocje oraz myśli jest ważnym punktem na drodze rozwoju osobistego. Ale najlepiej się tym zająć, kiedy znamy już swoje wewnętrzne demony, bo wykonaliśmy nad nimi świadomą pracę. Wiemy, jakie są nasze psychiczne deficyty, skąd się wzięły, i jak się objawiają, i dlatego mamy nad nimi kontrolę. Depresja to nie jest dobry moment, by wspinać się na wyżyny mentalnej pozytywności. Osoba, która choruje na depresję, przeżywa głęboki smutek oraz lęk – czyli coś dokładnie odwrotnego do radości i szczęścia. I nie można temu zaprzeczać, a raczej powiedzieć: „Masz rację. Teraz jest beznadziejnie”.  Badania wykazały, że ludzie, którzy są poważnie przygnębieni lub cierpią z powodu silnego niepokoju, kiedy zmuszają się do pozytywnego myślenia, aktywują ciało migdałowate, które reaguje, wzbudzając jeszcze więcej lęku. Trudne depresyjne emocje powodują poczucie osamotnienia, oddzielenia od ludzi i otoczenia. Dlatego depresja objawia się obojętnością i psychicznym odrętwieniem. Poczucie samotności jest tak przytłaczające, że w tym momencie może pomóc zapewnienie: „Nie jesteś sama”. Taki ktoś ma wiedzieć, że obok jest życzliwy człowiek – po prostu jest....