Antropofobia to zaburzenie charakteryzujące się strachem przed innymi ludźmi. Antropofobik na możliwość kontaktu z innymi osobami reaguje czerwienieniem się, drżeniem rąk oraz niepokojem i nudnościami. Jak leczy się antropofobię? Która forma terapii jest najskuteczniejsza? Czym jest antropofobia? Antropofobia to zaburzenie charakteryzujące się lękiem przed innymi ludźmi. Osoba cierpiąca na antropofobię odczuwa wszechogarniający i ciągły lęk przed spotkaniami towarzyskimi i zawodowymi, m.in. przed: rozmawianiem z innymi, publicznymi wystąpieniami, uczestnictwem w przyjęciach i imprezach, chodzeniem na randki. Antropofobikowi wystarczy nawet przejście obok drugiej osoby, aby poczuć lęk. Taka osoba, gdy poczuje na sobie wzrok innego człowieka, może nawet zemdleć .   Lęk przed innymi osobami nie jest wywołany realnym zagrożeniem i osoba chora zdaje sobie sprawę, ale nie jest w stanie nad tym zapanować. Fobia społeczna często mylona jest z nadmierną nieśmiałością . Osoba cierpiąca na fobię społeczną odczuwa lęk przed sytuacjami społecznymi. Czym jest fobia społeczna? Fobia społeczna jest uznawana za chorobę cywilizacyjną. Występuje między 17. a 30. rokiem życia, zarówno u kobiet jak i mężczyzn. Przyczynami tego zaburzenia są czynniki genetyczne, psychologiczne, społeczno-kulturowe oraz neurobiologiczne. Do objawów natomiast należą: czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni, duszności, przyspieszone bicie serca oraz nadmierna potliwość. Fobia ta może prowadzić do izolacji społecznej. Charakterystyczne objawy antropofobii Osoby z antropofobią odczuwają niepokój, nudności i ciągłą potrzebę korzystania z toalety . Objawy tej fobii, które możemy zauważyć, to: czerwienie się i drżenie rąk. Zachowania takie mogą się nasilać aż do pojawienia się lęku panicznego . Antropofobik może...

Depresja endogenna może przyjmować postaci: epizodów depresyjnych, zaburzeń depresyjno-nawracających, dystymii, depresji poschizofrenicznej czy organicznych zaburzeń depresyjnych. Co to jest depresja endogenna? Depresja endogenna to zespół silnych zaburzeń nastroju uwarunkowanych biologicznie, czyli powstałych na skutek nieprawidłowego funkcjonowania organizmu, zwłaszcza układu nerwowego oraz układu hormonalnego. Spowodowana jest nieprawidłową liczbą przekaźników w układzie nerwowym, ale może również pojawiać się na skutek problemów strukturalnych w mózgu. Przedrostek „endo” pochodzi z języka greckiego i oznacza właśnie „wewnętrzny”. W odróżnieniu od depresji egzogennej (przedrostek „egzo” oznacza „zewnętrzny”) zwykle pojawia się bez dającej się opisać przyczyny zewnętrznej. Może wystąpić u ludzi szczęśliwych, którym nie przytrafiło się nic złego czy traumatycznego. Czytaj także: Objawy depresji. 10 najczęstszych symptomów, których nie należy lekceważyć Depresja endogenna – najczęstsze objawy Charakterystyczne objawy depresji endogennej (z których jednak żaden występujący pojedynczo nie jest podstawą do stwierdzenia choroby) to: depresyjny nastrój utrzymujący się przez większą część dnia (nieprzerwanie w okresie minimum dwóch tygodni), bez wyraźnych przyczyn zewnętrznych; obniżenie napędu psychoruchowego, w tym: spowolnienie ruchowe, utrata energii i siły, uczucie ciągłego zmęczenia (choć czasem możliwe są też odwrotne objawy, czyli nadmierne pobudzenie), zubożenie mowy – małomówność, zdawkowe wypowiedzi, obniżenie formy intelektualnej, kłopoty z koncentracją, pamięcią, myśleniem logicznym zdolnością analizy i syntezy; problemy ze snem, zaburzenie rytmu dobowego, wstawanie i...

Entomofobia  oznacza nieuzasadnioną obawę przed owadami i innymi stawonogami. Osoba chora nie panuje wówczas nad swoim lękiem wobec – między innymi – much, karaluchów, os czy ważek. Czym jest entomofobia? Entomofobia jest pojęciem szerszym wobec arachnofobii (lęku przed pająkami  – chorzy często generalizują swoje obawy i do powodów swoich lęków dodają też pająki, a nawet pajęczyny) i akarofobii (lęk przed roztoczami, np. kleszczami). Skąd wziął się lęk przed owadami? Owady  od setek lat budzą wśród wielu osób lęk. Naukowcy mają na temat przyczyn  entomofobii wiele teorii. Oto niektóre z nich. Lęk przed owadami towarzyszył człowiekowi od zawsze i zwiększał jego szanse na przeżycie, gdyż wiele owadów stanowi śmiertelne zagrożenie. Entomofobia jest przekazywana z matki na dziecko i pojawia się u malca, gdy kobieta w ciąży przestraszy się jakiegoś owada (jest to najstarsza teoria dotycząca tej fobii). Awersja w stosunku do owadów jest związana z ich morfologią i osobliwym wyglądem. Większość ludzi obrzydza wielość odnóży owadów, ich obślizgłość, niezwykłe, zwarte pancerze, nieprzewidywalność i  sposób bytowania. Niechęć do owadów u niektórych osób przekształciła się w strach – entomofobię. Strach przed owadami wiąże się z ostrzeżeniami, jakie dziecko słyszy od rodzica –na przykład przed tymi, których pojawienie się jest związane z brakiem higieny (karaluchy, prusaki). Jak rozpoznać entomofobię? Osoba cierpiąca na  entomofobię: unika kontaktu z owadami; panicznie obi się owadów: nie chce nawet patrzeć na fotografie, które je przedstawiają i słuchać opowieści o nich; jest przerażona, gdy słyszy owady, np. dźwięk latającej...

Naukowcy nie są pewni, co dokładnie powoduje zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, ale najczęściej wskazują geny warunkujące rozwój i funkcjonowanie mózgu. Psychiatrzy z Uniwersytetu w Cambridge podczas swoich badań wykazali, że zmiany pracy mózgu, które podwyższają ryzyko nerwicy natręctw, są dziedziczne. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne powoduje niższa aktywność w bocznej korze okołooczodołowej oraz innych obszarach, odpowiedzialnych za podejmowanie decyzji oraz kontrolę nawyków. Od nich zależy elastyczność naszych zachowań. Czym jest nerwica natręctw? Zaburzeniem lękowym, objawiającym się obsesjami i kompulsjami. Obsesje to nawracające i niepokojące myśli, natrętne obrazy pochodzące z umysłu oraz niepożądane impulsy. Obsesje są przytłaczające i ciągłe. Kompulsjami nazywamy powtarzające się, zrytualizowane, przymusowe zachowania. Większość osób z OCD ma zarówno obsesje, jak i kompulsje, 20 proc. same obsesje, a około 10 proc. cierpi jedynie na kompulsje. Obsesje i kompulsje zmuszają do angażowania się w niechciane, często stresujące czynności lub w nawracające myślenie. W większości przypadków kompulsje łagodzą lęk, jednak zdarza się, że wywołują niepokój. Osoba chora na OCD rozpoznaje, że jej sposób myślenia lub zachowania jest  bezsensowny i nadmierny, jednak impuls jest zbyt silny, żeby z tego zrezygnowała. Często przymus wykonania jakiejś czynności ma zapobiec niebezpieczeństwo lub zatrzymać obsesyjną myśl. Kompulsje mają na celu zmniejszenie lęku i związanych z nim uczuć niepokoju towarzyszących obsesjom. Zwykle pacjenci  z nerwicą natręctw ma wiele rodzajów obsesji i kompulsji. Ktoś może przyjść do psychiatry z powodu obsesyjnego strachu przed szkodliwością azbestu w otoczeniu, a podzcas wywiadu lekarskiego okazuje się, że jednocześnie nie może powstrzymać się przed...