Czy jesteś w stanie wyobrazić sobie sytuację, w której wyjeżdżasz na weekend czy urlop i nie zabierasz ze sobą telefonu? Czy pierwsze, co robisz, kiedy rano otworzysz oczy, to sięgnięcie po smartfon, by sprawdzić, co dzieje się na świecie czy w twojej skrzynce mejlowej? Jeśli nie ma mowy o weekendzie albo o poranku bez wzięcia telefonu do ręki, być może cierpisz na syndrom FOMO. Czytaj także: Uzależnienie: dlaczego jedni się uzależniają, a inni nie? Syndrom FOMO Właściwie wszyscy korzystamy dziś z telefonów a w nich z mediów społecznościowych. Jednak dla niektórych stało się to już przymusem. Chwilowy brak „dostępu do świata” wywołuje nerwowość, niepokój, agresję, stany depresyjne , a także objawy somatyczne: nudności, zawroty głowy i bóle brzucha. Czasem sytuacja wymaga pomocy specjalisty. Syndrom FOMO to zjawisko, które dotyka coraz więcej osób. Uzależnieni od ciągłego dostępu do informacji nawet do toalety wybieramy się z telefonem w ręku!  Tak bardzo boimy się, że jeśli na moment „odłączymy się”, coś na ominie…  FOMO to skrót od angielskiego „Fear Of Missing Out”. Tego terminu po raz pierwszy użył biznesmen Patrick J. McGinnis w artykule dla Harvard Business School. Opisywał on rys osoby, która z lęku przed jakimś rodzajem wykluczenia odczuwa konieczność bycia wciąż na bieżąco ze wszystkimi aktualnymi informacjami płynącymi ze świata, ale także dotyczącymi spraw zawodowych czy prywatnego życia znajomych. Uzależnienie od telefonu – sprawdź, czy cierpisz na FOMO Kierowcy, zatrzymując się na czerwonym świetle, niemal automatycznie sięgają po telefon. Podczas spotkań z przyjaciółmi większość z nas co jakiś czas sprawdza, co pojawiło się na wyświetlaczu. Wciąż chcemy śledzić,...

Uzależnienie jest zaburzeniem chronicznym i może powracać mimo podjętego leczenia, a nawet po jego zakończeniu. Mechanizm powstawania uzależnienia związany jest z zaburzeniem tak zwanego układu nagrody, czyli zbioru struktur mózgowych związanych z motywacją i kontrolą zachowania. Jak powstaje uzależnienie? Niektórzy z nas mają genetyczne predyspozycje do popadania w uzależnienia, jednak bywa i tak, że uzależnia się ktoś, kto nie ma w swojej rodzinie takich przypadków. U takiej osoby także może dojść do zaburzeń w układzie nagrody w mózgu – i na przykład przyjmowanie  narkotyków czy uprawianie hazardu pomaga zminimalizować poziom stresu. Po wejściu do kasyna wydziela się dopamina, uzależniony odczuwa przyjemność, a jego mózg uczy się, że wizyta w tym miejscu to przyjemność, więc to zachowanie włącza do układu nagrody. Tak powstaje uzależnienie. Wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje uzależnień: fizjologiczne, psychiczne, społeczne.  Czytaj także: Uzależnienie: dlaczego jedni się uzależniają, a inni nie? Uzależnienie fizjologiczne Uzależnienie fizjologiczne (inaczej fizyczne) to potrzeba stałego dostarczania do organizmu jakiejś substancji albo związku. Jeśli się ich nie dostarczy, pojawia się szereg objawów odstawienia – rozdrażnienie, niepokój, lęk, dreszcze, biegunka, wymioty, drżenie mięśni, bezsenność . Do najczęściej występujących uzależnień fizjologicznych zalicza się: alkoholizm, narkomanię, uzależnienie od nikotyny, uzależnienie od leków, uzależnienie od cukru. Jak leczyć uzależnienie fizjologiczne? Leczenie: pierwszy etap to zwykle odtrucie organizmu, następnie dość często stosuje się środki pomocnicze (zapobiegają one negatywnym efektom odstawienia i zmniejszają ból) na czas leczenia, a potem powoli...

W świecie, który nagradza asertywność i przebojowość, introwertycy stają się niekiedy niewidoczni. Z licznych badań wynika jednak, że jest tyle samo introwertyków, co ekstrawertyków. Większość ludzi przejawia cechy obu (to tzw. ambiwertycy ).  Jak zatem rozpoznać, czy jest się introwertykiem i czym tak naprawdę jest introwersja? Introwersja: świat wewnętrzny ponad światem zewnętrznym Pojęcie introwersji (i ekstrawersji) ukuł szwajcarski psychiatra i psycholog Carl Gustav Jung. Po raz pierwszy pojawiły się one w 1921 roku w jego pracy naukowej pt. „Typy psychologiczne”. Jung pisał, że introwersja i ekstrawersja to dwa ogólne typy postaw określające, w którą stronę (do siebie czy na zewnątrz) kierujemy uwagę na co dzień. Introwertycy są autorefleksyjni, „ładują baterię”, obserwując swój wewnętrzny świat. Kiedy przebywają w nieznanym środowisku, wycofują się. Z kolei ekstrawertycy czerpią energię z zewnątrz, potrzebują wielu bodźców i lubią otaczać się gromadą ludzi. Różnice te wynikają z  bazowego pobudzenia układu nerwowego. U introwertyków jest ono wyższe (dlatego unikają stymulacji), a u ekstrawertyków niższe (dlatego szukają stymulacji).  Czytaj też:   Introwertyk, czyli kto? Poznaj 4 typy introwertyków Skąd mam wiedzieć, czy jestem introwertykiem? Introwertykom błędnie przypisuje się nieśmiałość (obie cechy charakteryzują się ograniczonymi interakcjami społecznymi, ale na tym podobieństwo się kończy). Osoby nieśmiałe zazwyczaj chcą angażować się w kontakt z innymi, ale się ich boją. Bardzo szybko się wycofują (wystarczy jeden nieprzychylny komentarz rzucony w ich stronę). Z kolei wielu introwertyków łatwo nawiązuje kontakty towarzyskie, po prostu najczęściej nie mają na to ochoty lub wolą ograniczać się do...