Wiemy już, że mamy problemy emocjonalne, z którymi sami nie damy sobie rady. Podejmujemy więc decyzję o pójściu na psychoterapię. Zaczynamy szukać odpowiedniego miejsca i okazuje się, że nim dokonamy wyboru psychoterapeuty musimy dokonać wyboru rodzaju psychoterapii, bo tych jest przynajmniej kilka. Zastanawiamy się, który wybrać, który będzie dla nas najbardziej odpowiedni. Oto podpowiedź, przegląd trzech znanych metod psychoterapii: psychodynamicznej, gestalt oraz systemowej.   Terapia psychodynamiczna  To metoda, która łączy w sobie elementy psychoanalizy oraz terapii poznawczo-behawioralnej. Pozwala zidentyfikować nasze świadome i nieświadome reakcje, zachowania i schematy myślenia.  Psychoterapia psychodynamiczna oparta jest na stwierdzeniu, że główną przyczyną problemów emocjonalnych są nieuświadomione popędy, tłumione przez naszego wewnętrznego krytyka, który nie pozwala im manifestować się w życiu człowieka w „zdrowej” formie. Dlatego tłumione potrzeby i popędy szukają alternatywnej drogi ujścia, wywołując objawy neurotyczne. Terapia ma więc na celu wydobycie ukrytych popędów i potrzeb. Jej zadaniem jest minimalizowanie wewnętrznej cenzury, tak by człowiek był w stanie realizować swoje potrzeby w „zdrowy”, nieszkodliwy dla niego sposób.  Terapia psychodynamiczna polega na rozmowie pacjenta z terapeutą. Pacjent sugeruje, o jakim problemie chciałby rozmawiać, terapeuta zgodnie z sugestią dopasowuje do tego sposób prowadzenia rozmowy. Czyli, zadaniem pacjenta jest opowiadanie o swoich problemach, a zadaniem terapeuty jest dokonywanie interpretacji tych wypowiedzi i „prowadzenie” pacjenta w taki sposób, aby ten mógł zrozumieć mechanizmy, które wywołują jego określone zachowania, szczególnie te niechciane i będące...

Celem każdej terapii jest wyjście z cierpienia czy dyskomfortu, rozwiązanie problemu, z którym przychodzimy do gabinetu oraz rozwój osobisty. W efekcie mamy wieść lepsze życie, zgodne z własnym potencjałem. Droga do tego miejsca może być różna. Terapie Gestalt i systemowa sięgają do przeszłości. To nurty, które zakładają, że nieuświadomione przeżycia z dzieciństwa oraz powiązania rodzinne uniemożliwiają nam kontakt ze sobą i hamują życiową sprawczość. Przeszłość jest źródłem obecnych problemów, więc trzeba rzucić na nią światło świadomości.  Natomiast terapia skoncentrowana na rozwiązaniach  oraz terapia behawioralno-poznawcza koncentrują się na przyszłości i szybkich skutecznych sposobach, żeby znaleźć się w okolicznościach, których pragniemy. Służą temu wszelkie zasoby (zarówno wewnętrzne, jaki i zewnętrzne), które już posiadamy, a także dość prosta zmiana myślenia. Terapia Gestalt – teraźniejszość to echo przeszłości Jest nurtem terapii humanistycznej, egzystencjalnej. Twórcą tej metody był Frederick Perls, niemiecki lekarz, psychiatra i psychoanalityk, który twierdził, że w teraźniejszości odczuwamy zarówno przeszłość, jak i przyszłość, a w pracy terapeutycznej najważniejsze jest poszerzanie świadomości poprzez odkrywanie, co leży u źródła kryzysów. Przyczyn kryzysu terapeuta Gestalt często szuka w dzieciństwie, ponieważ według Perlsa niezaspokojenie  w pierwszych latach naszego życia takich potrzeb jak miłość, akceptacja czy autonomia, hamuje pełne doświadczenie siebie – kontakt z własnymi uczuciami i samopoznanie. W efekcie doświadczeń z dzieciństwa wykształcają się w nas nawykowe reakcje. A to prowadzi do dezintegracji osobowości. Terapeuci Gestalt uważają, że to, co sobie uświadamiamy,...

TSR, czyli terapia skoncentrowana na rozwiązaniach, najlepiej sprawdzi się w przypadku osób, które: mają stany depresyjne czy nerwicę; mają trudności w utrzymaniu dobrych relacji lub wychowawcze; przeżywają silny stres wywołany poważnym kryzysem, jak np.: śmierć bliskiej osoby, utrata pracy, rozpad małżeństwa, itd.; są uzależnione lub współuzależnione; są ofiarą bądź sprawcą przemocy; cierpią na bulimię czy anoreksję. TSR (terapia skoncentrowana na rozwiązaniach) – na czym polega? Terapia skoncentrowana na rozwiązaniach różni się od tzw. terapii tradycyjnych przede wszystkim tym, że nie skupia się na przeszłości, nie „rozgrzebuje” jej, a także nie szuka w niej przyczyn dzisiejszych problemów. W TSR przyczyny są nieistotne. Rozmowa z psychoterapeutą ma skłaniać pacjenta do szukania rozwiązań konkretnego problemu na podstawie jego mocnych stron. Punktem wyjścia jest tu przeświadczenie, że cierpiący człowiek, który zgłasza się po pomoc, sam najlepiej wie, czego mu potrzeba, jest najlepszym ekspertem od swojego życia. Zatem to on sam, a nie terapeuta wyznacza cele terapii i to on sugeruje metody rozwiązania problemu. Psychoterapia jest tu jedynie narzędziem, wsparciem, dzięki któremu pacjent osiąga cel. Czytaj także: Objawy depresji. 10 najczęstszych symptomów, których nie należy lekceważyć TSR nie sięga do przeszłości W TSR należy skupiać się jedynie na teraźniejszości i przyszłości oraz na tym, co pozytywne, nie na porażkach i trudnych doświadczeniach z przeszłości. Do przeszłości sięga się wyłącznie po to, by „wyłuskać” z niej momenty, w których pacjent dał sobie radę w obliczu trudności oraz sposoby, dzięki którym się mu to udało. 
W terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach najważniejsza jest przyszłość, dostrzeżenie celu, poznanie...

Antropofobia to zaburzenie charakteryzujące się strachem przed innymi ludźmi. Antropofobik na możliwość kontaktu z innymi osobami reaguje czerwienieniem się, drżeniem rąk oraz niepokojem i nudnościami. Jak leczy się antropofobię? Która forma terapii jest najskuteczniejsza? Czym jest antropofobia? Antropofobia to zaburzenie charakteryzujące się lękiem przed innymi ludźmi. Osoba cierpiąca na antropofobię odczuwa wszechogarniający i ciągły lęk przed spotkaniami towarzyskimi i zawodowymi, m.in. przed: rozmawianiem z innymi, publicznymi wystąpieniami, uczestnictwem w przyjęciach i imprezach, chodzeniem na randki. Antropofobikowi wystarczy nawet przejście obok drugiej osoby, aby poczuć lęk. Taka osoba, gdy poczuje na sobie wzrok innego człowieka, może nawet zemdleć .   Lęk przed innymi osobami nie jest wywołany realnym zagrożeniem i osoba chora zdaje sobie sprawę, ale nie jest w stanie nad tym zapanować. Fobia społeczna często mylona jest z nadmierną nieśmiałością . Osoba cierpiąca na fobię społeczną odczuwa lęk przed sytuacjami społecznymi. Czym jest fobia społeczna? Fobia społeczna jest uznawana za chorobę cywilizacyjną. Występuje między 17. a 30. rokiem życia, zarówno u kobiet jak i mężczyzn. Przyczynami tego zaburzenia są czynniki genetyczne, psychologiczne, społeczno-kulturowe oraz neurobiologiczne. Do objawów natomiast należą: czerwienienie się, drżenie rąk i mięśni, duszności, przyspieszone bicie serca oraz nadmierna potliwość. Fobia ta może prowadzić do izolacji społecznej. Charakterystyczne objawy antropofobii Osoby z antropofobią odczuwają niepokój, nudności i ciągłą potrzebę korzystania z toalety . Objawy tej fobii, które możemy zauważyć, to: czerwienie się i drżenie rąk. Zachowania takie mogą się nasilać aż do pojawienia się lęku panicznego . Antropofobik może...