
Moje dziecko choruje na depresję. Jak mogę mu pomóc?
Kiedy choruje dziecko, choruje cała rodzina. Dlatego — jak czytamy na stronie forumprzeciwdepresji.pl — problemów emocjonalnych dziecka nie da się rozpatrywać w oderwaniu od całości funkcjonowania innych domowników. Podstawową metodą leczenia depresji u nastolatków jest psychoterapia (u części chorych konieczne jest włączenie leków przeciwdepresyjnych), ale w większości przypadków konieczne jest także zaangażowanie rodziców.
Czytaj też: Wakacyjna wojna o dzieci: bezstresowe wychowanie kontra pruska dyscyplina. Kto ma rację?
Jak więc mamy rozmawiać z dzieckiem, które ma problemy emocjonalne?
- Powiedz, że widzisz niepokojące zmiany. Spytaj, czy jest coś, w czym mogłabyś pomóc
- Nie zniechęcaj się, jeśli pierwsze próby nawiązania kontaktu wywołają opór i niechęć.
- Bądź delikatna i nie naciskaj. Jeśli trzeba, wróć do rozmowy za kilka dni.
- Postaraj się spokojnie wysłuchać. Powstrzymaj się od dawania rad czy szukania natychmiastowych rozwiązań.
- Nie bierz dosłownie wszystkiego, co mówi dziecko. Zwłaszcza jeśli krzyczy „nienawidzę cię”. Zastanów się, co się za tym kryje
- Nie bagatelizuj, nie umniejszaj przeżyć dziecka. Mówiąc „nie warto się tym przejmować”, „jakie ty możesz mieć problemy”, „ja w twoim wieku”, możesz jedynie pogłębić stan depresyjny.
- Nie próbuj pocieszać na siłę. Kiedy mówisz „zobaczysz, wszystko się ułoży...”, możesz odnieść odwrotny skutek od zamierzonego
- Nie skupiaj się na swoim niepokoju. Zamiast mówić „ja przez ciebie zwariuję”, „ciągle są z tobą jakieś problemy”, powiedz „wiem, że jest ci trudno” albo „spróbuję ci pomóc”.
Rodzice, którzy zmagają się z problemami emocjonalnymi dziecka, często czują się sfrustrowani. Wydaje im się, że zawiedli, jako rodzie. Przypominają sobie także o własnych trudnościach emocjonalnych, z którymi sobie nie radzą. Ale w ten sposób, zamiast pomóc dziecku, jedynie obarczają go dodatkowym poczuciem winy. Myślą: „Zawiodłem rodziców”, „Mają przeze mnie dodatkowe kłopoty”, „Jestem ciężarem, moje problemy nie są ważne”.
- Bądź obecna w życiu swojego dziecka
- Nie lekceważ niepokojących objawów, ale też nie wpadaj w panikę (zawsze staraj się wyjaśnić sytuację). Jeśli coś cię niepokoi, działaj. Porozmawiaj z wychowawcą, sprawdź, jak dziecko radzi sobie poza domem. Zasięgnij porady specjalisty.
- Jeśli u twojego dziecka zostanie rozpoznana depresja, nie wpadaj w poczucie winy. Skoncentruj się na tym, co zaleci specjalista
- Nie aktywizuj dziecka „na siłę”, nie staraj się odwrócić jego uwagi od trudnych emocji
- Zachowuj się, jak osoba dorosła. Twoje dziecko musi wiedzieć, że zawsze ma w tobie oparcie
- Jeśli nie radzisz sobie z tym problemem, poszukaj pomocy także dla siebie, rozważ terapię
Pamiętaj, że słowa mają móc. Jak najczęściej mów swojemu dziecku „Kocham cię, jesteś dla mnie ważny/ ważna”, „Nie zostawię cię”, „Nie wiem co się z tobą dzieje, ale chcę ci pomóc”. Często tyle samo albo nawet więcej niż słowa zdziała przytulenie, a nawet sama obecność.