Hemofobia – lęk przed widokiem krwi
Hemofobia to lęk przed widokiem, pobieraniem i badaniem krwi oraz wszystkim, co ma z nią związek. Fobia ta ma podłoże psychiczne i często wywołuje ją uraz, który pojawił się w dzieciństwie lub w życiu dorosłym. Dużą rolę odgrywa tutaj również genetyka.
Hemofobia – co to takiego?
Strach przed widokiem krwi jest bardzo trudno pokonać. W przypadku nadmiernego lęku mogą wystąpić omdlenia wazowagalne (zespół naurokardiogenny wywołujący odruchowe zwolnienie rytmu serca oraz spadek ciśnienia). Konsekwencją nadmiernego lęku są:
- zawroty głowy,
- nudności,
- zaburzenia wzroku i słuchu,
- nadmierna potliwość.
Hemofobia – sposoby leczenia
W przypadku leczenia hemofobii jedynym wyjściem jest wizyta u psychoterapeuty lub innego specjalisty. Najlepszą metodą jest systematyczna desensytyzacja (terapia psychologiczna), która polega na odwrażliwianiu na bodźce stresujące. Koncentruje się ona również na oswojeniu pacjenta z jego lękiem.
Czasami w leczeniu hemofobii stosowana jest hipnoza oraz programy komputerowe, pomagające w oswojeniu się z chorobą.
Dla osób, które nie są gotowe, aby poddać się terapii lub hipnozie, bardzo pomocne jest również wsparcie ze strony rodziny.
Przykładem takiej sytuacji może być zaplanowane pobieranie krwi. Warto iść do gabinetu z najbliższą osobą, która będzie dla nas wsparciem.
Jak rozpoznać fobię?
Fobie są to zaburzenia nerwicowe, których podstawowym objawem jest lęk przed osobami, zjawiskami, przedmiotami. Lęk utrudnia normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.
Fobie wywoływane są przez konkretne sytuacje, zjawiska, osoby, które odcisnęły piętno na naszej przeszłości.
Osoba cierpiąca na daną fobię odczuwa niepokój wiążący się z konkretną osobą, sytuacją lub rzeczą mimo tego, że jest świadoma irracjonalności swojego lęku. Chęć ukrycia fobii i obawa przed jej odkryciem przez innych ludzi może wywołać atak paniki.
Fobie wiążą się również z objawami psychosomatycznymi, np.:
- przyspieszoną akcją serca,
- suchością w ustach,
- szczękościskiem,
- nadmierną potliwością,
- zawrotami głowy,
- utratą kontroli nad własnym zachowaniem.
Z objawami fobii związany jest również lęk foniczny, który może wywołać:
- stan przedzawałowy,
- zatrzymanie akcji serca,
- drętwienie kończyn górnych i dolnych,
- spadek lub wzrost ciśnienia,
- bezdech,
- duszności,
- zaburzenia mowy,
- ucisk w klatce piersiowej,
- głowie, nosie i brzuchu,
- omdlenia,
- arytmię serca.
Klasyfikacja fobii
Fobie można podzielić na specyficzne i sytuacyjne.
Fobie specyficzne charakteryzuje lęk przed zwierzętami, obiektami, sytuacjami społecznymi (np. lęk przed przebywaniem z innymi ludźmi w windzie), zranieniem i krwią, chorobami i śmiercią.
Fobie sytuacyjne związane są natomiast z lękiem przed wykonywaniem jakiejś zawstydzającej czynności w obecności innych ludzi oraz nieumiejętność jej kontrolowania (np. oddawanie moczu, kału).
Fobie są całkowicie uleczalne, ale tylko w procesie psychoterapeutycznym. Długość takiego procesu zależy od stopnia zaawansowania fobii oraz od czasu jej trwania.
Można również zwalczyć fobie metodą farmakologiczną, jednak najlepiej sprawdza się połączenie obydwu tych form leczenia. Jedna forma leczenia może być skuteczniejsza od drugiej – zależy to od pacjenta i przyczyn jego lęków
