Według Oksfordzkiego Słownika Języka Angielskiego ksenofobia to: „patologiczny strach przed cudzoziemcami lub obcymi krajami”, jednak to dość zawężona definicja. Samo określenie „ksenofobia” pochodzi od dwóch greckich słów: „xenos”, czyli „dziwny”, „obcy” oraz „phobos”, czyli „strach”, „awersja”.  U źródeł ksenofobii może leżeć wiele czynników. Ksenofobia – przyczyny Jedną z przyczyn niechęci do odmienności może być traumatyczne przeżycie związane z konkretną grupą ludzi. Może ono wywołać na przykład PTSD, czyli zespół stresu pourazowego. Właśnie zjawisko o takim podłożu pojawiło się po wojnie w Wietnamie. Żołnierze, którzy byli świadkami torturowania i zabijania kolegów z oddziału, zaczęli odczuwać wręcz obsesyjną niechęć i wrogość wobec wszystkich osób o podobnej do oprawców budowie twarzy. Innym źródłem ksenofobii może być poczucie zagrożenia. Intensyfikację zachowań ksenofobicznych w stosunku do muzułmanów zaobserwowana na przykład po zamachach, które miały miejsce w Stanach Zjednoczonych 11 września 2001 roku. Czytaj też: Sądzisz, że jesteś otwarta i tolerancyjna? Często tak nam się tylko wydaje Skąd się bierze lęk przed uchodźcami? Bardzo często ksenofobia jest po prostu wynikiem… niewiedzy. Nie znam – więc się boję. Boję się – więc atakuję. Niestety, wielu z nas ulega tego typu mechanizmowi. Ślepo wierzymy w prawdziwość stereotypów etnicznych czy wyznaniowych. Dodatkowo nasze obawy potęgowane są często przez medialne przekazy. Kim jest ksenofob? Ksenofob to ktoś nieufny i uprzedzony, ktoś, kto z zasady nie chce się dowiedzieć, nie poszerza swojej wiedzy na temat odmiennego pochodzenia, kultury czy światopoglądu,...

Szczęście to nie jest coś, co jest nam dane. Musimy się go uczyć, pielęgnować w sobie i dzielić z innymi. Pomocnym narzędziem będzie nasze własne poczucie humoru, a także zdrowy dystans do siebie i świata . Właśnie te rzeczy mogą nas uratować w trudnych chwilach.  Ewa Pągowska: Czytałam wyniki badań, które pokazują, że my, Polacy, w opinii innych Europejczyków jesteśmy narodem, któremu brakuje poczucia humoru. Daleko nam chociażby do Anglików. Rzeczywiście jesteśmy takimi ponurakami? dr Anna Branicka: Oczywiście że nie. Każdy naród ma swoje poczucie humoru dostosowane do realiów, w jakich żyje. Czasem obcokrajowcy wydają nam się mniej dowcipni, a oni po prostu śmieją się z innych rzeczy. My jesteśmy narodem, który ma trochę wisielcze, nihilistyczne poczucie humoru. Czasem żartujemy z siebie, ze swoich minusów i problemów w sposób, który dla innych może być zaskakujący, budzić zdziwienie: „Czy z takich rzeczy w ogóle wypada się śmiać?”. Dla nas jednak oswajanie dowcipem trudności czy nawet dramatów wynika z naszej historii. W czasach zaborów, okupacji i komunizmu humor pomagał przetrwać. Osoby, które pamiętają dawne trudne czasy, przekazują swój wisielczy sposób żartowania młodszym generacjom.  Można nauczyć się być dowcipnym albo pomóc komuś, kto jest ponurakiem, by stał się weselszy? Osoba bardzo ponura nie zmieni się w bardzo wesołą. Jeśli jednak będzie chciała, może trochę rozwinąć swoje poczucie humoru. Ono jest uważane za umiejętność, którą rozwijamy w sposób naturalny, ale możemy też świadomie ją kształtować. Wiele jednak zależy od wrodzonego temperamentu, a konkretnie od temperamentalnej podstawy poczucia humoru. Składają się na nią trzy cechy, które można zmierzyć za...

Możemy być w stałej relacji, ale wciąż idealizować (zaprzeczać wadom i wyolbrzymiać zalety) poprzedniego partnera. Jak czytamy w najnowszej książce pary psychologów Sylwii Sitkowskiej i Andrzeja Gryżewskiego „Niekochalni. Lęk przed bliskością ”, w ten sposób blokujemy bliskość. Kto dorówna ideałowi? „Kto dorówna ideałowi? Raczej nie żona z wałkami na głowie i w pomiętym szlafroku ani mąż, który po pracy leży na kanapie, drapie się po brzuchu i gapi w telewizor. Normalne życie, codzienność, nawet jeśli jest dobra, przegrywa w starciu z ideałami”  — podkreśla Sitkowska. Dlaczego idealizujemy? Bo — jak tłumaczą autorzy książki — lubimy marzyć. Dzięki temu mamy poczucie, że gdybyśmy tylko mieli tego idealnego partnera, nasze życie byłoby lepsze. „Myślimy: „Ten z przeszłości to taki cudowny i wspaniały. Gdybym z nim była, miałabym lepsze życie, większy dom, pełniejszą miłość” — dodaje Gryżewski. Niestety, jeśli jesteśmy w związku, a mimo to idealizujemy inną osobę, nie angażujemy się w pełni w obecną relację. Często robimy to, bo mamy wówczas wrażenie, że kontrolujemy swój poziom zaangażowania w aktualny związek. Wydaje nam się, że jeśli się rozpadnie, będziemy mniej cierpieli i szybciej znajdziemy ewentualne „zastępstwo”. Możemy idealizować partnera, gdy ten zostawił nas w fazie naszego silnego zakochania. Już go nie przy nas nie ma, więc nie patrzymy na niego realnie. Pamiętamy tylko to, co dobre. Dopowiadamy sobie jego zalety. Idealizacja pojawia się też w momencie, gdy kończymy „letni” związek (taki, który nie był zły, ale też nas w pełni nie satysfakcjonował). Kiedy po jakimś czasie wchodzimy w nową relację, na początku odczuwamy euforię, ale później zaczynamy dostrzegać wady partnera....

TSR, czyli terapia skoncentrowana na rozwiązaniach, najlepiej sprawdzi się w przypadku osób, które: mają stany depresyjne czy nerwicę; mają trudności w utrzymaniu dobrych relacji lub wychowawcze; przeżywają silny stres wywołany poważnym kryzysem, jak np.: śmierć bliskiej osoby, utrata pracy, rozpad małżeństwa, itd.; są uzależnione lub współuzależnione; są ofiarą bądź sprawcą przemocy; cierpią na bulimię czy anoreksję. TSR (terapia skoncentrowana na rozwiązaniach) – na czym polega? Terapia skoncentrowana na rozwiązaniach różni się od tzw. terapii tradycyjnych przede wszystkim tym, że nie skupia się na przeszłości, nie „rozgrzebuje” jej, a także nie szuka w niej przyczyn dzisiejszych problemów. W TSR przyczyny są nieistotne. Rozmowa z psychoterapeutą ma skłaniać pacjenta do szukania rozwiązań konkretnego problemu na podstawie jego mocnych stron. Punktem wyjścia jest tu przeświadczenie, że cierpiący człowiek, który zgłasza się po pomoc, sam najlepiej wie, czego mu potrzeba, jest najlepszym ekspertem od swojego życia. Zatem to on sam, a nie terapeuta wyznacza cele terapii i to on sugeruje metody rozwiązania problemu. Psychoterapia jest tu jedynie narzędziem, wsparciem, dzięki któremu pacjent osiąga cel. Czytaj także: Objawy depresji. 10 najczęstszych symptomów, których nie należy lekceważyć TSR nie sięga do przeszłości W TSR należy skupiać się jedynie na teraźniejszości i przyszłości oraz na tym, co pozytywne, nie na porażkach i trudnych doświadczeniach z przeszłości. Do przeszłości sięga się wyłącznie po to, by „wyłuskać” z niej momenty, w których pacjent dał sobie radę w obliczu trudności oraz sposoby, dzięki którym się mu to udało. 
W terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach najważniejsza jest przyszłość, dostrzeżenie celu, poznanie...