
Depresja endogenna – co to jest? Jak leczyć depresję endogenną?
Depresja endogenna może przyjmować postaci: epizodów depresyjnych, zaburzeń depresyjno-nawracających, dystymii, depresji poschizofrenicznej czy organicznych zaburzeń depresyjnych.
Co to jest depresja endogenna?
Depresja endogenna to zespół silnych zaburzeń nastroju uwarunkowanych biologicznie, czyli powstałych na skutek nieprawidłowego funkcjonowania organizmu, zwłaszcza układu nerwowego oraz układu hormonalnego. Spowodowana jest nieprawidłową liczbą przekaźników w układzie nerwowym, ale może również pojawiać się na skutek problemów strukturalnych w mózgu.
Przedrostek „endo” pochodzi z języka greckiego i oznacza właśnie „wewnętrzny”. W odróżnieniu od depresji egzogennej (przedrostek „egzo” oznacza „zewnętrzny”) zwykle pojawia się bez dającej się opisać przyczyny zewnętrznej. Może wystąpić u ludzi szczęśliwych, którym nie przytrafiło się nic złego czy traumatycznego.
Czytaj także: Objawy depresji. 10 najczęstszych symptomów, których nie należy lekceważyć
Depresja endogenna – najczęstsze objawy
Charakterystyczne objawy depresji endogennej (z których jednak żaden występujący pojedynczo nie jest podstawą do stwierdzenia choroby) to:
- depresyjny nastrój utrzymujący się przez większą część dnia (nieprzerwanie w okresie minimum dwóch tygodni), bez wyraźnych przyczyn zewnętrznych;
- obniżenie napędu psychoruchowego, w tym: spowolnienie ruchowe, utrata energii i siły, uczucie ciągłego zmęczenia (choć czasem możliwe są też odwrotne objawy, czyli nadmierne pobudzenie), zubożenie mowy – małomówność, zdawkowe wypowiedzi, obniżenie formy intelektualnej, kłopoty z koncentracją, pamięcią, myśleniem logicznym zdolnością analizy i syntezy;
- problemy ze snem, zaburzenie rytmu dobowego, wstawanie i zasypianie o nietypowych porach, płytki sen, trudności z zaśnięciem;
- zaburzenia lękowe o nieznanym podłożu, napięcie, poczucie zagrożenia;
- brak zainteresowanie światem zewnętrznym, innymi ludźmi, ale także sobą samym;
- brak reakcji na pozytywne wydarzenia;
- ciągłe poczucie winy bez konkretnego powodu, niska samoocena, ale też lęk przed oceną przez innych, przekonanie, że przyszłość przyniesie tylko złe rzeczy;
- zaburzenia apetytu: utrata masy ciała lub przybieranie na wadze;
- zaburzenia,albo całkowita utrata popędu seksualnego;
- zachowania aspołeczne, wywołujące niechęć otoczenia;
- nawracające myśli o śmierci, w tym nasilony lęk przed śmiercią lub odwrotnie – skłonności samobójcze.
Czytaj też: 5 zasad terapii TSR – dla kogo jest terapia skoncentrowana na rozwiązaniach?
Depresja endogenna – leczenie
Leczenie depresji endogennej opiera się przede wszystkim na przyjmowaniu odpowiednich leków. Pacjent przyjmuje antydepresanty, którymi są inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny lub leki trójcykliczne. Aby leczenie było bardziej skuteczne, wraz z farmakoterapią stosuje się zwykle psychoterapię, najczęściej psychodynamiczną lub psychoterapię poznawczo-behawioralną.