Główne psychologiczne objawy przewlekłej depresji to: obniżony nastrój, utrata zainteresowań i zdolności cieszenia się czymkolwiek, zmniejszona energia, osłabienie koncentracji i uwagi, niska samoocena i brak wiary w siebie, ciągłe poczucie winy, pesymistyczna wizja przyszłości, aż w końcu myśli albo czyny samobójcze. Do somatycznych objawów depresji zalicza się m.in.: bóle głowy, karku, brzucha, nieprawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego, zmniejszony apetyt, zaburzenia snu (bezsenność lub nadmierna senność), zaburzenia seksualne, zaburzenia cyklu miesiączkowego. To wszystko objawy, które utrzymują się przez długi czas, niezależnie od pory roku. Jednak psychologowie wyróżniają także depresję związaną ściśle z porą roku i nazywają ją depresją sezonową. Depresja sezonowa Sezonowe zaburzenie nastroju, czyli depresja jesienna/zimowa, spowodowane jest przede wszystkim niedoborem światła. Depresja sezonowa trwa zwykle kilka tygodni do maksymalnie kilku miesięcy, jej epizody zwykle są łagodne lub umiarkowane, rzadko ciężkie. Do dość typowych cech tej depresji należą: nadmierna senność (ze znacznym pogorszeniem jakości snu), znaczne obniżenie energii życiowej, wzmożony apetyt na węglowodany i przyrost masy ciała. Domowe sposoby na sezonowe zaburzenie nastroju Jednym ze sprawdzonych domowych sposobów na jesienną chandrę, którego działanie zostało potwierdzone klinicznie, jest zastosowanie dziurawca zwyczajnego, który można przyjmować w postaci tabletek lub herbaty ziołowej. Dziurawiec zalecany jest w leczeniu lekkiej depresji, a jego korzystne działanie jest medycznie potwierdzone. Jednak, co bardzo ważne, nie wolno łączyć kuracji dziurawcem z terapią światłem lub przyjmowaniem leków antydepresyjnych. Innym, także potwierdzonym sposobem radzenia sobie z depresją sezonową jest...

Specjaliści na całym świecie alarmują, że depresja to pandemia naszych czasów. Według WHO jest ona czwartym największym problemem zdrowotnym we wszystkich krajach. Właściwe nie ma nikogo, kto nie byłby na nią narażony, tym bardziej nie wolno lekceważyć jej objawów. Jej rozpoznanie nie zawsze jest łatwe, bo granica między „zwyczajnym” smutkiem a chorobą bywa nieostra. Są jednak pewne wytyczne, które pomagają odróżnić od siebie te stany. Diagnozowanie depresji WHO podaje kryteria diagnostyczne zaburzeń depresyjnych. Podkreśla się jednak, że mają one charakter pomocniczy. Ostateczną diagnozę może postawić tylko psycholog lub psychiatra po bezpośrednim kontakcie z pacjentem. WHO wyróżnia trzy podstawowe objawy depresji (to trzy pierwsze z poniższej listy) oraz siedem objawów dodatkowych. Czytaj też: Depresja sezonowa może dotknąć każdego. Psycholożka tłumaczy, jakie objawy powinny nas zaniepokoić Objawy depresji obniżony nastrój niemożność odczuwania radości (anhedonia) brak energii (anergia) negatywna ocena siebie samego poczucie winy myśli i próby samobójcze brak sprawności intelektualnej zaburzenia dotyczące codziennej aktywności zaburzenia snu zaburzenia apetytu i zmiana masy ciała (zwykle, ale nie zawsze jej spadek) Inne objawy depresji Znaczenie ma także wygląd chorego. Należy zwrócić uwagę na: mimikę (czy nie jest uboga); wyraz twarzy (czy nie jest smutna albo napięta); głos (czy nie jest monotonny, czy nie jest pozbawiony modulacji, czy tempo wypowiedzi nie jest spowolnione); ruchy (czy nie są ociężałe, ale też czy nie są „nerwowe”, np.: częsta zmiana pozycji ciała w czasie siedzenia, manipulowanie palcami rąk, itd.). Depresji towarzyszą czasem także dolegliwości somatyczne: bóle żołądkowo-jelitowe,...

Potocznie stanem depresyjnym najczęściej określa się krótkotrwałe epizody smutku. Zazwyczaj są one związane z takimi czynnikami, jak zawód miłosny, śmierć kogoś bliskiego, nieporozumienie z przyjacielem, niepowodzenie w pracy lub w szkole, a czasem nawet niekorzystne warunki atmosferyczne. I tak rozumiany stan depresyjny nie jest ani chorobą, ani nawet zaburzeniem, ale zjawiskiem przejściowym, naturalnym, całkiem powszechnym i niegroźnym w skutkach. Stan depresyjny czy już depresja? Lekkie stany depresyjne nie powodują trwałej dezorganizacji życia, zaniedbywania codziennych obowiązków oraz istotnego  zaburzenia relacji międzyludzkich, jak dzieje się to w przypadku depresji. Są też – co bardzo ważne – odwracalne. To znaczy, że zły nastrój znika pod wpływem pozytywnych bodźców (takich jak czyjaś uwaga, dobre słowo, lepsza perspektywa jutra). I to właśnie odwracalność pod wpływem pozytywnego wzmocnienia odróżnia stan depresyjny od choroby – depresji. Ta bowiem jest mocno odporna na jakąkolwiek perswazję i działanie „dobrych” bodźców. Podłoże depresji często stanowią zaburzenia neurochemiczne, które są niezależne od świata zewnętrznego. W odróżnieniu stanu depresyjnego od depresji pomóc może także analiza czasu, czyli określenie, jak długo czujemy się źle. Występujące w przypadku depresji obniżenie nastroju ma charakter trwały, wynoszący zwykle minimum kilka tygodni.  Stan depresyjny mija zdecydowanie szybciej. Czytaj także: Objawy depresji. Oto dziewięć mniej znanych objawów, które łatwo przeoczyć Stan depresyjny. Smutny wnuczek, smutny dziadek Stan depresyjny dopaść może każdego z nas. Niezależnie od wieku, etapu życia, czy jego ogólnego komfortu. Stan depresyjny dotknąć może dziecko, które pokłóciło się z...

Alzheimer jest, mówiąc najprościej, zwyrodnieniem układu nerwowego powodującym ogólne otępienie. Chorobę określa się jako przedstarczy zanik mózgu. Zapadają na nią przede wszystkim osoby po 65. roku życia, dlatego bardzo często wiązana jest z mniejszą sprawnością umysłową z powodu wieku. Proces chorobowy powoduje uszkodzenia w korze mózgowej, co powoduje kłopoty z mową, pamięcią czy myśleniem. Alzheimer rozwija się bardzo powoli, krok po kroku wyniszcza mózg, aż dochodzi do jego zaniku, co widoczne jest podczas tomografii czy rezonansu magnetycznego. Objawy choroby Alzheimera Na pierwszym etapie choroby pojawiają się niewielkie zaniki pamięci, to zwykle nas nie niepokoi, bo dotyczy większości ludzi. Chory „pomaga” sobie – robi notatki, przygotowuje listę tego, co trzeba zrobić, itd. Jednak zaburzenia pamięci, ale także obniżenie ogólnej aktywności psychicznej, stopniowo narastają i prowadzą do coraz większych trudności w codziennym funkcjonowaniu. Dochodzą do tego zaburzenia orientacji w czasie i przestrzeni, a także zmiany nastroju. Pojawia się apatia, która czasem przypomina depresję i może być z nią mylona. Objawy dzieli się ze względu na etap choroby i wyróżnia się trzy rodzaje otępienia: Otępienie łagodne – to problemy z zapamiętywaniem nowych informacji oraz rozproszenia uwagi. Chorzy mają zaburzenia pamięci, która dotyczy aktualnie wykonywanych czynności, np. zapominamy, gdzie odłożyliśmy telefon, kilka razy pytamy bliskich o to samo. Pojawiają się huśtawki nastrojów. Otępienie łagodne powoduje, że chory unika kontaktów z innymi osobami, rezygnuje z życia towarzyskiego, ale zwykle na tym etapie jest jeszcze w stanie sam się sobą zajmować. Otępienie o średnim nasileniu – na tym etapie poza problemami z pamięcią dochodzi do zaburzeń mowy i...