
7 głównych typów depresji – to z nimi lekarze spotykają się najczęściej
Depresja już oficjalnie została zaliczona do jednej z chorób cywilizacyjnych. Chociaż świadomość na jej temat wzrasta, wciąż wydaje się, że wiemy o niej za mało. Przez to nie zawsze potrafimy pomóc bliskiej nam osobie, która choruje na depresję.
O czym między innymi warto wiedzieć? O tym, że mamy kilka rodzajów depresji, które mogą charakteryzować się różnymi objawami i pojawiać się w różnych okresach. Objawy mogą trwać dłużej lub krócej, a także mogą charakteryzować się różnym nasileniem. Każdy z typów depresji wymaga innego planu działania ustalonego przez lekarza i psychoterapeutę.
Depresja duża
Czasami możemy usłyszeć o depresji klinicznej, którą lekarze nazywają ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi, depresją endogenną lub dużą depresją. Zazwyczaj podstawą tego schorzenia są zmiany organiczne, czyli m.in. zaburzenia hormonalne, niedobór serotoniny czy zmiany neurologiczne. Pacjenci z dużą depresją mają obniżony nastój, brak chęci do życia, odczuwają przygnębienie oraz permanentny smutek. Często zauważalne jest także zobojętnienie na kontakty społeczne. Niestety w tym rodzaju depresji pojawiają się także myśli i próby samobójcze.
W przypadku depresji endogennej konieczne jest rozpoczęcie farmakoterapii, którą najlepiej wspierać psychoterapią.
Depresja sezonowa
Depresja sezonowa pojawia się cyklicznie, zazwyczaj w okresie jesienno-zimowym. Jest to reakcja organizmu na niedobór światła słonecznego. Najczęściej objawia się obniżonym nastrojem, poczuciem melancholii, spadkiem energii oraz dużą sennością. Niekiedy może pojawić się także przyrost masy ciała.
Chociaż depresja sezonowa może sama minąć wraz z nadejściem wiosny, jej objawów nie można bagatelizować. Dla własnego komfortu warto skonsultować się z lekarzem, który zaleci odpowiednią farmakoterapię lub zaleci psychoterapię.
Czytaj także: Jesienna chandra: sezonowa depresja to sygnał ostrzegawczy
Depresja reaktywna
Depresja reaktywna pojawia się po konkretnym wydarzeniu z naszego życia. Najczęściej będą to przeżycia, które gwałtownie zmieniły naszą rzeczywistość, np. wypadek, śmierć bliskiej osoby, gwałt, rozstanie z partnerem lub partnerką. Zazwyczaj sam chory wie, jaki jest powód obniżonego nastroju, dlatego lekarzowi dużo łatwiej jest zdiagnozować schorzenie oraz wprowadzić odpowiednie leki i zaproponować psychoterapię, która w tym przypadku jest konieczna.
Depresja maskowana
Z depresją maskowaną mamy do czynienia wtedy, gdy u chorego wcale nie występują typowe dla depresji objawy: obniżony nastrój, przygnębienie czy smutek. Chory zauważa jednak wiele objawów somatycznych, np. przewlekłe bóle brzucha, głowy lub kręgosłupa, nadciśnienie oraz duszności. Mogą pojawić się również zaburzenia snu, zaburzenia seksualne oraz zaburzenia menstruacyjne (np. obfite i bolesne miesiączki).
Często takie osoby przez wiele lat próbują dowiedzieć się, co jest przyczyną ich dolegliwości, szukając odpowiedzi w chorobach ciała. Okazuje się jednak, że może to być depresja.
Depresja lękowa
Osoba z depresją lękową będzie bardzo drażliwa, wybuchowa oraz agresywna i autoagresywna. Często będzie miała problemy z koncentracją. Pojawiające się lęki budzą w osobie chorej napięcie, które bardzo trudno jest rozładować. Niestety często lęki potrafią być napadowe, a to może prowadzić do prób samobójczych. W przypadku depresji lękowej niemal zawsze konieczne jest wprowadzenie środków farmakologicznych.
Czytaj także: Zaburzenia lękowe – co to takiego?
Depresja poporodowa
Depresję poporodową bardzo łatwo pomylić z tzw. baby blues. Objawy są bardzo podobne: wahania nastroju, smutek, osłabienie, płaczliwość, zniechęcenie. Zaburzenia nazywane „baby blues” znikają jednak kilka dni po porodzie, a depresja poporodowa utrzymuje się znacznie dłużej. Dodatkowo mogą pojawić się symptomy somatyczne, np. bóle brzucha czy głowy.
Kobieta, która cierpi na depresję poporodową, będzie bardzo drażliwa i nie będzie zainteresowana dzieckiem, a to może u niej budzić poczucie winy, które czasami prowadzi nawet do prób samobójczych. Szacuje się, że depresja poporodowa może dotykać 10-15 proc. kobiet.
Depresja nerwicowa
Osoby chore na depresję nerwicową będą miały stale obniżony nastrój i problemy z koncentracją, będą przygnębione, drażliwe. Chociaż depresja nerwicowa, nazywana także dystymią, ma łagodniejszy przebieg niż depresja duża, będzie miała charakter przewlekły. Żeby zdiagnozować dystymię, chory musi odczuwać symptomy przez minimum 2 lata.
Czasami depresja nerwicowa może pojawić się po chorobach somatycznych, zwłaszcza w starszym wieku. Wtedy szczególnie łatwo pomylić depresję ze zwykłym marudzeniem i spadkiem energii życiowej.
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe
Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się stanami maniakalnymi oraz depresyjnymi, które pojawiają się na przemian u chorych. Pomiędzy tymi epizodami pojawiają się okresy reemisji. W czasie manii u chorego można zaobserwować podwyższony nastrój oraz zawyżoną samoocenę. Chory będzie także bardzo rozmowny i pobudzony. Po tym okresie przychodzi jednak faza depresji, która charakteryzuje się obniżonym nastrojem, przygnębieniem oraz wycofaniem. Osoby z chorobą afektywną dwubiegunową mogą także mieć bardzo silne myśli samobójcze. Ten rodzaj depresji koniecznie musi być stale konsultowany ze specjalistą.
Czytaj także: Borderline i choroba dwubiegunowa. Jak je rozpoznać i czym się różnią?