Kiedy to się wreszcie skończy? Bez dragów jest tu cholernie nudno, chciałabym już stąd iść… – szeptała  Amy Winehouse do swojego męża, Blake'a podczas 50. ceremonii wręczenia nagród Grammy. To był jej wieczór: zgarnęła właśnie pięć nagród Grammy (z sześciu nominacji), pokonała Beyonce, Rihannę,  jedną z nagród wręczał jej idol, Tony Bennet. Triumfowała – i zupełnie jej to nie obchodziło… Nie umiała już się cieszyć, myślała tylko o tym, żeby wyjść i znów odpłynąć w narkotykową podróż.  Kiedy los daje ci wielki talent, jednocześnie zabiera ci szansę na szczęście – taką regułę widać w życiorysach największych diw kultury masowej: Amy Winehouse, Whitney Houston, Janis Joplin. Były piękne, utalentowane i uwielbiane na całym świecie. Ale ani wspaniały głos, ani sława, ani sukcesy, nie były w stanie zapełnić pustki, którą w sobie nosiły. Whitney Houston: wszyscy ją kochali, tylko ona sama nie Była fatalną aktorką, ale jednocześnie gdyby nie ona „The Bodyguard”, w którym zagrała w 1992 r., byłby po prostu kolejnym łzawym filmem. Tytułowym ochroniarzem był Kevin Costner, ale to ona, Whitney Houston: piosenkarka, aktorka-amatorka,  była tutaj prawdziwą gwiazdą. Kiedy śpiewała do Costnera: „I Will Always Love You” była właśnie u szczytu sławy  – soundtrack do „The Bodyguard” podbił cały świat. 1992 rok był przełomowy dla niej jeszcze z jednego powodu – w lipcu wyszła za mąż za Bobby'ego Browna.  przez lata będą rozstawać się i godzić, bić się, awanturować, razem się upijać do nieprzytomności i brać narkotyki. Rozwiodą się dopiero w 2006 roku, Whitney zostanie wtedy zaledwie sześć lat życia.  W...

Wokalistka, pianistka, kompozytorka, autorka tekstów. Jej poprzedni album „Wiersz ostatni” zdobył uznanie zarówno słuchaczy, jak i krytyków. W 2019 roku Kasia Lins była dwukrotnie nominowana do nagrody Fryderyk – w kategoriach Album Roku Pop Alternatywny oraz w kategorii Autor Roku. Nowy album „Moja wina” to opowieść o raju i piekle, grzechu i przebaczeniu, uniesieniach i upadkach. Kasia Lins jest autorką wszystkich tekstów i współautorką muzyki, która powstała w duecie z Karolem Łakomcem. Anna Zaleska: Kilka dni po premierze płyty „Moja wina” ma pani chyba powody do zadowolenia, bo recenzje są świetne. „Warstwa liryczna budzi podziw i zachwyca”, „oryginalna, prawdziwa i spójna”, „mocny kandydat do płyty roku”. Kasia Lins: Tak, recenzje są zaskakująco dobre. Nie zakładałam, że będą dobre czy złe, ale to zawsze miłe. Nigdy nie wiadomo, z jakim odbiorem płyta się spotka. W którym momencie pani czuje, że jest dobra? Nadal nie wiem, czy jest dobra, to raczej ocena słuchaczy. Dla mnie jest po prostu moja. Kiedy czuję, że osiągnęłam to, co chciałam, to jest moment, by płytę oddać w ręce słuchaczy. Jej premiera zbiegła się niemal z pani 30. urodzinami, ukazała się dwa dni wcześniej. To prezent dla samej siebie? Nie ukrywam, zależało mi, by płyta ukazała się przed urodzinami, tak bym mogła powiedzieć, że wydałam ją mając 29 lat. Chciałam, żeby była symbolem zakończenia etapu mojego dwudziestolecia, odcięcia go i wejścia w nowy. „Młodość mi ciąży i czuję ulgę na myśl, że to tylko parę chwil” – to cytat z jednej z pani piosenek. Tak pani myśli o młodości? Że to jest coś, co dobrze mieć już za sobą? Gdy pisałam tę piosenkę, tak myślałam. Ale tutaj nie chodzi o młodość słownikową, ale o...

Piosenki Kasi Nosowskiej dla wielu są drogowskazami, jednak ona sama przyznaje, że w jej życiu nieraz takich drogowskazów brakuje, a rok, który poprzedzał nagranie płyty „Błysk”, był dla niej wyczerpujący. Przyniósł jej jednak samoświadomość i nowe postanowienia.      – Jestem dosyć przytomna: wiem, jak minęło moje dzieciństwo, co było dalej, i wiem, że już jestem dorosła i chcę być dorosła. I kiedy skończyłam 40 lat, pomyślałam, że nie mogę chodzić w tych starych sandałkach i myśleć, że może to one mnie tak poobcierały, że jestem teraz aż taka niedoskonała – mówi Katarzyna Nosowska w rozmowie z Magdaleną Felis.   Pierwszy taki rok/ Gdy samotność znużyła mnie/ To pierwszy taki rok/ Gdy do normy wrócił mi puls” – śpiewasz w piosence „2015” z nowej płyty „Błysk”. Czy to znaczy, że miałaś dobry rok? Okropny!     Jak to? Coś z tym rokiem było nie tak. Jakby takie dziwne coś przelazło przez naszą planetę. To rok pożegnań. Wiele moich relacji rozpłynęło się, jakby ich termin przydatności do spożycia minął. Inne nabrały większej masy, ustabilizowały się. Pół na pół. Rok wyczerpujący, bo musiałam ostro przystąpić do naprawy siebie. Narysowałam mapę swoich „odcisków” i postanowiłam po raz pierwszy w życiu wyraźnie i głośno, ale grzecznie poinformować, że tutaj proszę mnie nie naciskać, bo boli. Strasznie dużo czytałam tych nieszczęsnych książek, które mają sprzyjać rozwojowi duchowemu.   Czytasz takie książki?! Owszem! To ja kupuję te wszystkie poradniki! Już tak mam, że wchodzę do sklepu, gdzie wisi milion czarnych rzeczy i coś mnie woła, nie wiem co. Wyciągam jedną, nie mierzę, kupuję, wychodzę. I mam kolejną plandekę, w której...