Kolejny utwór Olgi Tokarczuk – opowiadanie „Profesor Andrews w Warszawie” – trafi na ekrany kin. Reżyserką nowego filmu, zatytułowanego  „Zima pod znakiem wrony”  będzie Kasia Adamik, która w 2017 r. razem z mamą, Agnieszką Holland wyreżyserowała film „Pokot” na postawie kryminału Tokarczuk „Prowadź swój pług przez kości umarłych”. Nowy film na postawie opowiadania Olgi Tokarczuk Opowiadanie „Profesor Andrews w Warszawie” zostało po raz pierwszy opublikowane w 1998 r. w „Tygodniku Powszechnym”, następnie weszło do tomu opowiadań „Gra na wielu bębenkach”. Bohaterem jest angielski profesor psychiatrii, który dzień po wprowadzeniu stanu wojennego przyjeżdża do Warszawy na konferencję naukową. Anglik ogląda czołgi na ulicach, czuje w powietrzu strach, nie rozumie, co się dzieje. Jako przybysz z innego świata, umie wychwycić absurd i koszmar grudniowych dni z 1981 roku.   Chociaż na razie obsada nowego filmu nie jest znana, wiadomo, że producenci filmu prowadzą rozmowy z Jasonem Isaacsem, znanym m.in. innymi z roli szwarccharakteru Lucjusza Malfoy'a w filmach o Harrym Potterze. Film będzie koprodukcją polsko-niemiecko-angielsko-szwedzką. Autorką scenariusza jest niemiecka debiutantka Sandra Buchta, której scenariusz do „Zimy pod znakiem wrony” był jednym z 12 projektów, które otrzymały specjalne wyróżnienie na festiwalu ScripTeast im. Krzysztofa Kieślowskiego 2018. – Europa znowu jest w zachwianiu; zetknięcie różnych kultur, szukanie wspólnych doświadczeń, ale też dzielenie się odrębnymi doświadczeniami jest teraz bardzo ważne – o projekcie mówiła „Gazecie Wyborczej” reżyserka Kasia Adamik. Zdjęcia mają rozpocząć się jesienią 2021 r.

O Elenie Ferrante znów jest głośno – we wrześniu ukaże się w Polsce długo oczekiwana nowa powieść znakomitej włoskiej pisarki „Zakłamane życie dorosłych”. To pierwsza książka, którą napisała od czasu słynnego cyklu neapolitańskiego, zapoczątkowanego „Genialną przyjaciółką”, a zakończonego w 2014 roku „Historią zaginionej dziewczynki”. Ferrante, która już na początku lat 90., publikując debiutancką powieść, zapowiedziała, że będzie tworzyć pod pseudonimem i chce pozostać nieobecna w sferze publicznej, jest swojemu postanowieniu wierna. Wywiadów udziela rzadko i wyłącznie drogą mailową. Przy okazji premiery „Zakłamanego życia dorosłych” trudno znaleźć jakiekolwiek jej wypowiedzi w mediach. Kiedyś zadeklarowała, że jej zdaniem książki, gdy się już ukażą, nie potrzebują swoich autorów. I sama tego dowiodła, bo jej powieści sprzedają się na całym świecie w milionach egzemplarzy. Najnowsza ma od razu ukazać się w 25 krajach. Elena Ferrante: debiutancka powieść Jest początek lat 90., gdy do włoskiego wydawnictwa Edizioni E/O Sandra Ozzola przychodzi maszynopis od nieznanej autorki. Tytuł: „L'Amore Molesto”, czyli „Obsesyjna miłość”. To historia kobiety powracającej do rodzinnego miasta na pogrzeb matki, która prawdopodobnie popełniła samobójstwo. Wędrując po mrocznych zakątkach Neapolu, spotykając dawnych znajomych i krewnych rodziny, szukając tropów w przeszłości, bohaterka powieści próbuje rozwikłać tajemnicę życia i śmierci swojej matki. Powieść ujawnia wielki talent pisarski osoby podpisującej się jako Elena Ferrante. Właścicielka wydawnictwa Sandra Ozzola podejmuje natychmiastową decyzję, że chce tę książkę wydać. Ale wkrótce potem dostaje drugi list. Elena Ferrante pisze: „Będę...

Odszedł na tyle wcześnie, że nie zdążyliśmy mieć żadnego poważnego konfliktu, typowego dla nastolatków i ojców. Nie mógł mnie zbesztać, że wróciłem pijany do domu, że się nie uczę, że wybrałem złe studia. To była jego osobliwa przewaga nad innymi ojcami”, mówi o Jonaszu Kofcie jego syn Piotr. Marta Strzelecka: Dlaczego mówisz o ojcu: Jonasz? Piotr Kofta: A wiecie, że nigdy się nad tym nie zastanawiałem? Może dlatego, że on jednak przez większość mojego życia nie żyje? Z Jonaszem nie mieszkam od 31 lat, ale bardzo często o nim rozmawiam, przede wszystkim z mamą, choć nie tylko. Mama mówi o nim: Jonasz. Ja w rozmowie mówię: Jonasz. Tak się utarło. Dla mnie nie ma po prostu żadnego innego Jonasza. Natomiast kiedy byłem dzieckiem, zwracałem się do niego zwyczajnie: „tato”, ewentualnie, dla obopólnej radości, „ojcze” bądź „ojczenaszu”. Nie mówiłem do Jonasza po imieniu.  Czy twój tata jest rodzinnym tematem rozmów? Wydaje mi się, że nigdy nie uprawialiśmy kultu Jonasza – co rozumiem przez taką na przykład sytuację, że podczas rozmaitych świąt rodzina rytualnie zasiada, wspomina, ogląda zdjęcia. Takie rzeczy fajnie się robi spontanicznie, bez okazji, bo Jonasz był i jest wrośnięty w nasze życie. Ale ważne wydaje się jeszcze coś: nie wpadliśmy z mamą na pomysł, żeby z kultywowania pamięci o Jonaszu uczynić swoją misję albo zawód. Tego też nie należy rozumieć opacznie: my się zajmujemy Jonaszem, dbamy o jego spuściznę, o archiwum jego utworów, o kontakty z artystami, pojawiają się kolejne publikacje wierszy Jonasza, teraz z kolei ta biografia. Chodzi o coś innego – o pełnienie publicznej funkcji. Ja się nie nadaję do publicznych funkcji.  Jak pamiętasz dom z dzieciństwa? Tu mam dwa...